Ik vind de redenering omtrent 'liefde overwint alles' behoorlijk poëtisch en christelijk geformuleerd in dit artikel, maar desalniettemin nogal zwakjes onderbouwd. Hiernaast merk ik bij deze auteur nogal vaak de drang op om de eigen christelijke overtuigingen te legitimeren zonder enige aanleiding hiertoe. Het artikel benadrukt eerder de pacifistische eigenheid van Christus en omzeilt hiermee een grondige argumentatie van waarom geweld een teken van zwakte is. In de eerste alinea van het artikel springt de auteur -wanneer hij spreekt over of geweld een teken van zwakte is- al halsoverkop van 'misschien' naar 'vaak' naar uiteindelijk 'falen'; er wordt geen verklaring gegeven voor deze sprongen, noch dragen de hyperbolen van analogieën bij aan zijn redenering.

Het geestelijk voorbeeld dat Christus voor ons stelde kan denk ik niet tegenover religieus gelegitimeerd geweld geplaatst worden. Christus toonde ons hoe liefde verwezenlijkt kan worden en hoe we onze naasten lief kunnen hebben. Hierbij maakte hij gebruik van een opmerkelijk pacifistische houding die wij vandaag de dag nog steeds als toonbeeld gebruiken. Deze vorm van zingeving draagt logischerwijs mijn voorkeur weg, alsook mijn overtuiging, maar geweld is niet steeds een direct tegenovergestelde hiervan. De auteur doet echter wel erg zijn best om geweld en liefde tegenover elkaar te plaatsen als 2 verschillende manieren om een probleem te benaderen, de denkfout die hij naar mijn mening begaat is dat het om 2 probleemstellingen gaat en de 2 benaderingswijzes dus niet tegenover elkaar gesteld kunnen worden.

Jezus handelt vanuit de 'probleemstelling' van het omgaan met de naasten en waarin men God kan vinden. Islamistische fundamentalisten (ik gebruik gemakshalve dit voorbeeld omdat de auteur zich hier zelf op richt) vertrekken veeleer vanuit de 'probleemstelling' van wat er gebeurd moet worden met ongelovigen en de afvalligen van het geloof. Ik ben het eens met de auteur wanneer hij stelt dat geweld een teken van zwakte is wanneer we spreken over bekering en dat liefde een veel sterkere geestelijke bezieling teweeg brengt, maar geweld bij fundamentalisten is niet steeds gefocust op bekering. Islamitische fundamentalisten zijn aanzienlijk minder geoccupeerd met de overtuigingskracht van het bekeren, maar baseren zich veeleer op soera's met het woord van Allah die hen simpelweg oplossingen bieden om met afvalligen om te gaan. Het -volgens hen- rechtstreeks opvolgen van de wil van Allah (gemanifesteerd in geweld) is voor mij op geen enkele wijze een teken van zwakte, al zou er wellicht nog gediscussieerd kunnen worden of deze vorm van blindelings geloof op zichzelf een teken van zwakte is.

Een reactie op het artikel vat dit alles naar mijn mening vrij beknopt samen:
'Geweld is enkel een teken van zwakte wanneer het een reactie is op een mislukking om te overtuigen. Voor wie niet wil overtuigen, maar gewoon iets mordicus wil bereiken of opdringen, is geweld de logische optie.'