Moeten we dan toch uitkijken naar een nieuw type samenleven om als hoeksteen van onze maatschappij te laten fungeren? Ook ik ben gescheiden na 18 jaar zoeken en leven in de huwelijkse staat. Mijn idealistische start: 'Dit is voor het leven!', heb ik niet kunnen waarmaken, en ik heb het gevoel dat ik aan een tweede leven ben begonnen. Heb ik het dan misschien toch waargemaakt? Want het voelt alsof mijn eerste leven is afgesloten. En nu ik erover nadenk, mijn kindertijd was mijn eerste, mijn jeugd mijn tweede, mijn huwelijk dan mijn derde, en ik zit nu in mijn vierde leven. Misschien is het moderner om te spreken van levensfasen. En kunnen we evolueren naar een systeem waarin we onze geloften jaarlijks hernieuwen. Contracten van onbepaalde duur worden ook niet meer zo gemakkelijk gegeven, misschien is het zinvol om dat ook te bekijken in onze prive-wereld.

Dit is de eerste keer dat ik op een forum onderwerp reageer. Dit is best spannend.