Het lezen van dit artikel is een bevestiging van wat we dagelijks in het nieuws
in de krant, het nieuws op radio en TV opsteken…en af en toe in praktijk beleven.

Nochtans is het niet echt gemakkelijk om ons omtrent de ECHTE problematiek een juist beeld te vormen en vooral de juiste conclusies te maken. Wij horen dit van zeggen (radio en pers) en zien dit uit beelden (televisie).. maar beleven dit niet echt. Wij leven in een omgeving waar toestanden zoals beschreven in het artikel zeker niet een alledaags feit zijn.

Uit mijn onze ervaringen moeten we vaststellen dat er wel degelijk een wezenlijk verschil bestaat tussen wat zich in de straat afspeelt en wat wij thuis en vooral in de schoolomgeving beleven.

Op straat doen we “bijna alles “ wat we zelf beslissen, buiten uiteraard de regels van goed fatsoen en de wettelijke regels, die we moeten naleven. Er is niet iemand die voortdurend op onze vingers zit te kijken en ons constant opmerkingen maakt over wat we wel en niet mogen doen, over wat we slecht of goed doen, over wat mag en niet mag…
Daartegenover is dit in de andere omgevingen (school, thuis en werk) wel degelijk een meer en meer voorkomend element. Wij doen in de school, thuis of op het werk niet echt meer wat we graag zouden willen doen, want constant staat er iemand naast ons om te wijzen op wat we “verkeerd” doen. Helaas heel weinig of bijna nooit om wat we goed doen…
We worden gedwongen om perfect te zijn en in een keurslijf geduwd om juist te doen wat de “maatschappij” , onze ouders en onze leerkrachten denken dat juist en goed voor ons is.
Er wordt minder en minder rekening gehouden met het individu… Meer en bijna uitsluitend met wat dat individu goed en vooral verkeerd doet.

In het artikel is de leerling al bij voorbaat veroordeeld om wat hij gedaan heeft, alhoewel constant het tegengestelde gezegd wordt De school, in dit specifieke geval de directrice en de opvoeder, zijn de verpersoonlijking van een hypocretie die de leerling nog voor hij in deze school start de “wet leest” en zegt wat hij vooral NIET mag doen… Helemaal niet op welke manier hij zal
geholpen worden om zijn opleiding naar behoren af te maken en enige kans op slagen te hebben.

Het zijn juist deze laatste personen die gezien de moeder (ouders) de problematiek van het opvoeden en begeleiden niet aankunnen. Zij dienen deze taak over te nemen en zulk een kind op de meest positieve manier, niet zoals de aanpak die beschreven staat in het artikel…

Als men iemand al aanvalt en negatief benadert, kan deze persoon helemaal niet goed functioneren.
Als deze persoon dan ook nog iemand is die binnen een minder goede (comfortabele) omgeving is opgegroeid, zal een negatieve benadering dubbel hard aankomen. Het zal hem en zijn moeder nog meer in de verdediging en vooral in de negatieve neerwaartse spiraal drukken.

Door het kind en zijn moeder op een positieve manier te benaderen zal het verdere begeleidingsproces naar ons gevoel in de toekomst veel makkelijker verlopen.