Citaat:
|
Orgineel gepost door Kenny
Met als meest positieve noot natuurlijk: Zijn benoeming als gouverneur houdt uiteraard in dat Stevaert partijvoorzitter en Vlaams parlementslid af is. Hij verlaat op die manier het Belgische politieke toneel.
|
Toch niet helemaal akkoord... Ik onderschrijft de stelling van de auteur van het DS-editoriaal van vandaag dat luidt naar de titel 'Zorgelijk signaal'...
ZORGELIJK SIGNAAL
Schok van Stevaerts keuze reikt tot ver buiten zijn eigen partij
Stevaert kiest voor Limburg. Niet ooit wel eens, niet over een paar jaar, maar nu. De laatste stunt van Steve is meteen de grootste van allemaal. Dat hij aan het gouverneurschap van zijn thuisgouw Limburg op dit moment al de voorkeur zou geven op een sleutelrol in de nationale politiek als SP.A-voorzitter, had zo goed als niemand verwacht. De schok die hij daarmee veroorzaakt, reikt verder dan zijn eigen lot en zelfs dan dat van zijn partij. Een van de spectaculairste politieke carrières die dit land ooit heeft gekend, eindigt abrupt. Ze zal op het hoogste vlak amper zes, zeven jaar hebben geduurd. Het politieke landschap in Vlaanderen verandert met een klap ingrijpend. Maar dat iemand op zijn leeftijd, met zijn curriculum en zijn machtspositie een stap terug doet, zegt ook veel over de staat van de politiek in dit land.
Zijn terugkeer naar Limburg is ongetwijfeld in de allereerste plaats een positieve keuze. Daar liggen zijn politieke roots. Daar is hij koning en kan hij het, met zijn toegangen tot de Brusselse machtscentra, nog vele jaren blijven. Maar de redenering dat dit opweegt tegen alle andere argumenten, is, ook voor de mensen uit zijn eigen kring, moeilijk te volgen. Hoe kunnen zijn partij- en kartelgenoten geloven dat ze het voortaan ook zonder hem verder aankunnen?
Toen hij op het einde van de jaren negentig tot het gedeelde leiderschap van de partij toetrad, waren de Vlaamse socialisten op sterven na dood. Zijn onnavolgbare combinatie van populisme en ideologische beginselvastheid - samengevat in het gratis-verhaal - bood de reddingsboei. Dat hij in 2003 ook officieel voorzitter werd, was slechts de consecratie van een onbetwist feit. De daaropvolgende verkiezingsoverwinning was vrijwel geheel zijn werk. Wie anders had de SP-congresgangers er een paar maanden eerder van kunnen overtuigen met Spirit in zee te gaan, of ze er nu voor of tegen waren, gewoon omdat hij het hun vroeg?
Zijn ontgoocheling is dat alle geleverde inspanningen botsen tegen een onderstroom in Vlaanderen die naar rechts wijst. Met sterke figuren en een gedisciplineerde aanpak valt daar een tijd tegen op te roeien. Maar een dominante kracht worden, zit er in die omstandigheden niet in. Dat vreet.
Wellicht onderschat iedereen hoeveel energie de constante druk zelfs van de meest robuuste politicus vergt. De slijtage werd hoorbaar in zijn klacht dat de media een perfide rol spelen in het maken en breken van politiek talent. Sommige jonge kometen halen het op eigen kracht, andere gaan in het keiharde spel ten onder. Voor sommigen is dat geen persoonlijk drama. Maar de moeilijke rekrutering weegt wel op het niveau van de politiek als geheel. Dat iemand van zijn kaliber nu ook de weg van de minste weerstand kiest, is een zorgelijk signaal. Een land heeft de politici die het verdient. De spoeling is vandaag een heel stuk dunner.
Dit is ook het einde van een bestuursmodel voor de SP.A. Geen teletubbies meer. Na de jonge Caroline Gennez als interimaris komt wellicht Johan Vande Lanotte aan het roer. Hij moet dan de definitieve overdracht aan de jongere generatie voorbereiden.
Aan de ongebreidelde lof die Stevaert gisteren vanuit de andere partijhoofdkwartieren toewaaide, valt af te meten hoe blij men daar is met de verzwakking van de concurrentie. Maar dat zijn kortetermijnberekeningen. De Vlaamse politiek is schraler geworden en daar wordt niemand beter van die het goed met de kwaliteit van onze democratie voor heeft.
26/05/2005 Door Bart Sturtewagen
©Copyright De Standaard