De hoop van Obama was één en al hype


Morgen weten we hoeveel schade de Amerikaanse president oploopt bij de tussentijdse verkiezingen. TARIQ ALI legt uit waarom Obama zoveel mensen op de zenuwen begint te werken.


Bij de tussentijdse verkiezingen in de VS, waarvan we morgen de resultaten kennen, zitten 15 miljoen Amerikanen zonder werk en schommelen de peilingen voor Obama tussen 40 en 45 procent. Er bestaat geen twijfel over dat de Democraten in het Huis en de Senaat de kans lopen dat ze de meerderheid gaan kwijtspelen. Democraten met een strijdplaats nemen wat afstand van de president, omdat ze weten dat het gemoed van het electoraat de wanhopige toestand weerspiegelt waarin het land zelf zich bevindt.

Obama's verkiezingstriomf in 2008 viel samen met de meest omvangrijke economische crisis sinds de Grote Depressie (een crisis die bovendien wereldomvattend was); bovendien waren er twee oorlogen aan de gang op moeilijk terrein in islamitische landen ver weg. De eerste paar maanden van 2009 waren de kortste wittebroodsweken die een nieuwe president gegund werden uit de recente geschiedenis.


Obama bindt in

In tijden van crisis ziet de verkozene af. En hoe groter de crisis, hoe groter de straf voor hen die aan de macht zijn, tenzij ze iets doen wat de zaken verandert. Obama heeft dat niet gedaan. Integendeel: zowel in binnen- als buitenland wegen de gelijkenissen tussen de regering-Obama en de regering-Bush-Cheney veel zwaarder door dan de verschillen.

Elke keer als gevestigde belangen weerstand boden, bond Obama in. Op economisch vlak verdedigde de president, ondanks het advies van Robert Reich en Joseph Stiglitz, precies de praktijken die leidden tot de crash van Wall Street. En dat op een moment dat de ongelijkheid in de VS veel groter was dan 40 jaar geleden.

De 'hervormingen' in de gezondheidszorg getuigden ook van een totale capitulatie voor het bedrijfsleven: de verzekeringsmaatschappijen, de farmaceutische bedrijven, de commerciële ziekenhuizen en de specialisten zullen profiteren. Zelfs de loyale Los Angeles Times voelde zich genoopt te klagen: 'Als presidentskandidaat hekelde Barack Obama de farmaceutische bedrijven en de invloed die ze uitoefenden in Washington. Hij lanceerde zelfs een televisiespotje dat de belangrijkste lobbyist van de sector, voormalig Congreslid voor Louisiana Billy Tauzin, onder vuur nam, omdat hij verhinderde dat Medicare lagere prijzen voor geneesmiddelen kon onderhandelen. Tauzin is veranderd in de partner van de president. Hij werd in de voorbije maanden een vijftal keer uitgenodigd op het Witte Huis.'

De gevestigde belangen boden weerstand. Obama bond in. De 'hervorming' van de gezondheidszorg werd in feite in elkaar gestoken door Liz Fowler, een voormalig kaderlid van een privéziekteverzekeraar en een werkneemster van senator Max Baucus, die de commissie Financiën van de Senaat voorzit en die volgens John R. MacArthur, de uitgever van Harper's Magazine, 'de begunstigde (is) van miljoenen dollars aan giften van verzekerings- en medische bedrijven'.


Drones

Een onderscheid maken tussen politici en kapitalisten is niet helemaal eerlijk, om het zacht uit te drukken. Wetgevers in de VS zijn competitief en verkopen zichzelf aan de hoogste bieder via het lobbysysteem. Het resultaat is dat het verhaal van de hervormingen in de gezondheidszorg terugkomt op talloze andere domeinen. Het 'nieuwe' onderwijs gebaseerd op privatisering en 'charterscholen', dat een ramp bleek in delen van het land, wordt voortgezet nu managers onderwijsdeskundigen zullen vervangen. Guantanamo blijft open.

Obama's juridische goeroe binnen Buitenlandse Zaken, Harold Koh, benadrukt publiekelijk dat de aanvallen met drones in Pakistan, die meer burgers doden dan 'terroristen', perfect wettelijk zijn. Elena Kagan, Obama's cadeau aan het hooggerechtshof, zei tegen het Congres dat ze het eens is met John Yoo, een Bushman die dienst deed als assistent-procureur-generaal, in de zin dat een 'terrorist' onderhevig is aan de 'krijgswet', waar hij ook gevat wordt. Net zoals zijn Republikeinse voorganger schermde de nieuwe minister van Justitie Eric Holder tevreden met 'staatsgeheimen' om een proces te verhinderen, terwijl Obama's CIA-baas (en ex-werknemer van Clinton) Leon Panetta in een uitbundige bui was toen hij de baan kreeg en pochte dat hij vast van zins was de extraordinary rendition te behouden, wat betekent dat gevangenen naar Afghanistan, Egypte, Jordanië of Pakistan worden overgebracht om er gemarteld te worden.

De hoop van 2008 verwerd al snel tot hype. Bewonderaars in de progressieve media die Obama in verband brachten met de burgerrechtenbeweging begonnen almaar onnozeler te klinken, beweerden dat het Martin King-aureool voor hun man overdreven was en snel weggenomen moest worden.

In een van zijn grote speeches, een jaar voor hij vermoord werd, voerde King aan: 'Als onze natie 35 miljard dollar per jaar kan spenderen aan een onrechtvaardige, boosaardige oorlog in Vietnam, en 20 miljard dollar om een man op de maan te zetten, dan kan ze ook miljarden dollars besteden om de Kinderen Gods op hun beide voeten te zetten hier op aarde.'

Wat heeft dit te maken met een doorgewinterde machinepoliticus uit Chicago?

Als kandidaat wierp Obama zichzelf op als de nieuwe Reagan, iemand die boven de kleine partijpolitiek staat. Hij wilde bij iedereen in de smaak vallen, maar begon uiteindelijk vele mensen te irriteren. En als de Republikeinen nog maar een half behoorlijke presidentskandidaat vinden (misschien iemand in uniform), dan zou het me sterk verbazen als de huidige een tweede termijn kreeg. Zal hij van de Clintons überhaupt kandidaat mogen zijn?

Tariq Ali (Pakistaanse schrijver, journalist en filmmaker, auteur van 'The Obama Syndrome')


DS, 02-11-2010

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB