Mijn steun en medeleven gaat ook uit naar de families en vrienden van de slachtoffers. Hoe verschrikkelijk dit ook klinkt; 'vriendjes en vriendinnetjes' is hier passender aangezien het merendeel van de slachtoffers 12 of zelfs maar 11 jaar zijn. De haren op mijn arm komen recht omhoog bij de gedachte aan je kind, zus, broer, kleinkind, nichtje, neefje en ga zo maar door, te verliezen. Ik kan het me werkelijk niet voorstellen hoe het voelt.

Ik kan mij ook niet inbeelden hoe ouders zich vanochtend voelden... Zorgeloos opstaan om dan te horen te krijgen dat jouw kind, dat je waarschijnlijk een dag geleden nog hebt horen zeggen hoe leuk sneeuwklasse was, bij een vreselijk busongeval betrokken is geraakt. De onwetendheid, is mijn kind gewond of zelfs erger, die de ouders hebben moeten doormaken is volgens mij niet te schatten.

Ik hoop dat ouders en betrokkenen snel rust kunnen vinden en dat ze niet belaagd worden door de pers die alle verhalen van mensen in de media wil tentoonstellen.

Zoals ik al zei, mijn gedachten zijn en blijven bij de betrokken families. Elke bus vol kinderen die ik vandaag zag rijden deed me huiveren en denken: 'Wat een onrecht dat het leven van 22 onschuldige kinderen 6 begeleiders werd afgenomen.'.