Het is natuurlijk juist opgemerkt van de kinderen dat leerkrachten de jongeren niet mogen benaderen met vooroordelen en mogen uitschelden. Iedere leerling verdient natuurlijk een gelijke kans om zich volledig te kunnen ontplooien. En wij als leerkracht moten iedere leerling deze kans proberen te geven. Ik schrijf proberen omdat het als leerkracht ook niet altijd evident is. Een zaak zoals armoede in de gezinnen van onze leerlingen kunnen we moeilijk in ons eentje aanpakken. Er moeten meer instanties komen om armoede in scholen te ondersteunen. Als leerkracht hebben we natuurlijk de taak om de leerlingen zo goed mogelijk op te vangen en een kans bieden op een mooie toekomst door ze te laten studeren. Maar als er niets veranderd aan de thuissituaties van deze leerlingen gaan er op het gebied van school ook niet veel veranderingen plaats kunnen vinden omdat de leerlingen school niet als prioriteit stellen. Er moet voor de leerkrachten meer bijstand komen. Wij kunnen nu eenmaal niet de thuissituatie veranderen. We kunnen enkel ons best doen voor deze leerlingen op school. Er zou meer wisselwerking moeten plaatsvinden tussen school en de thuisbasis van deze leerlingen, een tussenpersoon die beide kanten op de hoogte houdt van de veranderingen en verbeteringen in de situatie. Een persoon die er voor zorgt dat de ouders thuis alles meer in orde krijgen zodat de leerkrachten ervoor kunnen zorgen dat de leerlingen op school alles op orde krijgen. Maar in ons eentje staan we machteloos en dat is ook iets dat ouders en leerlingen zouden moeten begrijpen. We zijn leerkrachten en geen superhelden.