Bij het lezen van de titel dacht ik aan leerlingen die 's morgens thuis hun brooddoos 'vergaten'. Je ziet de laatste tijd meer en meer jongeren hun middagmaal verorberen in broodjeszaken.
Het artikel bleek daar echter niet over te gaan. Ik vind het schrijnend om te lezen dat zoveel kinderen geen eten meekrijgen van thuis. Ik druk dit misschien verkeerd uit. Deze kinderen kunnen geen eten meenemen naar school, als hun ouders het niet kunnen betalen. Armoede raakt steeds meer lagen van de bevolking. En dat uit zich steeds bij de zwakste van onze samenleving. Ook voor die ouders kan het niet gemakkelijk zijn. Ze moeten hun kinderen in hun basisbehoeften ontzeggen.
Is het dan aan de school om deze monden te voeden? Dat is een discussiepunt.
Ik denk dat je, als school, na verloop van tijd geen ander oplossing meer ziet. Je kan die hongerige kinderen niet negeren. Ikzelf bevind me in een tweestrijd. Langs de ene kant is dit niet de verantwoordelijkheid van de school. Het kan niet zijn dat je als school elke dag honderden kinderen moet voorzien van eten. Toch kan je hen niet laten verhongeren. De leerlingen komen naar school en dat zou een veilige haven moeten zijn. Een plek waar ze terecht kunnen. Een plek waar ze iemand kunnen aanspreken om hen te helpen.
Daarbij komt nog bij dat de school zijn primaire taak niet naar behoeven kan uitvoeren, als dit probleem de spuigaten uitloopt. De school is er in de eerste plaats om jongeren te onderwijzen. Met een hongerige maag kan je je niet concentreren. Als dit een lange tijd aanhoudt, gaan de leerlingen steeds minder presteren op school.
Mijn conclusie is toch dat scholen dit steeds groter wordend probleem niet meer kunnen negeren.