Niemand zeurt om een dode Irakees meer of minder

[jan voorspoels]

Orgineel gepost door barst

'Al dat bloedvergieten, al die stukgeschoten burgers, al die uit elkaar gerukte lichamen die ik zag', vertelt Jeff Englehart. 'Ik begon me echt vragen te stellen. Waarom? Waar was dit goed voor?'

'Het werkt zo frustrerend', vindt Reppenhagen. 'In plaats van je eigen bevelvoerders de schuld te geven voor de situatie waarin ze je hebben gebracht, begin je de Irakezen de schuld te geven. Je voert dan ook een constant psychologisch gevecht om doodgewoon een beetje menselijk te kunnen blijven.'

'Ik voelde dat ik veel minder medeleven kon opbrengen voor andere mensen', getuigt Flanders. 'Op het einde kon ik alleen nog aan mezelf en aan mijn makkers denken. De rest kon verrekken.'

Om goed te kunnen functionuren als pion in het militair systeem in oorlog, kan ik de soldaten begrijpen dat ze na een lange tijd als het ware helemaal gehersenspoeld zijn; dat ze enkel nog alles binnen dit systeem als het 'juiste'(omdat het bescherming en controle biedt) zouden kunnen aanzien en alles daarbuiten als zouden kunnen 'vijand' beschouwen.

Is dit dan de schuld van de soldaat? Nee absoluut niet. Is dit de schuld van zijn overste? Nee dat vindt ik ook niet. Zo kan je steeds verder gaan... Tot je tot de essentie komt, het gegeven van de oorlog op zich brengt deze wantoestanden met zich mee.