Deze week in videotheek Rewind

[katleen]

"The Manchurian candidate" staat als een huis
De wereld wordt achter de schermen geregeerd door gewetenloze figuren die vooral commerciële belangen verdedigen. Als die openbaring u niet van uw stoel doet donderen, zal u ook niet meteen zwaar geschokt worden door "The Manchurian candidate". Al blijft het op zich wel een fraai gestileerde thriller.

Jonathan Demme is een Democraat. Die overtuiging heeft hij nooit voor zich gehouden en ook tijdens de voorbije presidentsverkiezingen was hij in het getouw om zijn favoriete kandidaat zoveel mogelijk te steunen. Maar Demme is ook niet blind voor de manier waarop de Amerikaanse politiek evolueert, en dat laat hij al even duidelijk zien in zijn remake van "The Manchurian candidate".

Aanvankelijk doet majoor Marco de beschuldigingen af als larie, maar de twijfels die hij in zich voelt opkomen, vallen niet zomaar te onderdrukken.

De nachtmerries laten Denzel Washington niet los

De roman van Richard Condon werd al eens eerder verfilmd in 1962, toen door John Frankenheimer en met Frank Sinatra in de hoofdrol. In Demmes versie neemt Denzel Washington het hoofdpersonage voor zijn rekening, maar de plot is ongeveer dezelfde gebleven.

Net als toen gaat het om een militair die zijn strepen verdiend heeft op het slagveld (toen in Korea, nu in de Golfoorlog). Hij lijdt echter aan huiveringwekkende nachtmerries die steeds heviger worden.

Op een dag wordt hij aangesproken door een man die vroeger tot zijn peloton behoorde en hem probeert te overtuigen van een waanzinnig complot. Aanvankelijk doet Washington de beschuldigingen af als larie, maar de twijfels die hij in zich voelt opkomen, vallen niet zomaar te onderdrukken. Het spoor leidt naar een andere ex-soldaat die nu aan een politieke carrière bouwt.

Waarheid komt absoluut niet meer aan als uppercut

Als thriller staat "The Manchurian candidate" als een huis. Demme heeft het genre perfect in de vingers en grijpt zijn publiek meteen bij het nekvel. Hij bouwt het paranoïde sfeertje zorgvuldig en feilloos op, zodat je op de duur als het ware gevangen zit in Washingtons geest.

Het enige probleem is dat de uiteindelijke waarheid absoluut niet meer aankomt als een uppercut. In de vroege jaren 60, toen Condon zijn roman uitbracht en Frankenheimer zijn film draaide, vermoedde niemand hoe de wereld echt in elkaar stak. Wij hebben de illusies van een integere leiding al lang opgeborgen.

Bron: vrtnieuws.net
Ruben Nollet

[katleen]

"The notebook": moeder maakt tienerrelatie kapot

Twee smoorverliefde tieners zien hun zomer-romance gefnuikt door een slechtgezinde moeder. "The notebook" brengt een variatie op een eeuwenoud thema maar doet het met zoveel brio dat je er onmogelijk onbewogen bij kan blijven. Waar "Gegen die Wand" deze week een poging doet om de donkere kant van de liefde in beeld te brengen, kiest "The notebook" resoluut voor de rozige kant. Het gaat dan ook om een verfilming van een roman van Nicholas Sparks, de man die eerder al zijn "Message in a bottle" en "A walk to remember" in films zag veranderen.

De reden waarom Sparks' boeken zo'n dankbaar voer zijn voor filmmakers, is dat ze de lezer (en kijker) vooral geen strobreed in de weg leggen. Het zijn allemaal verhalen die we eigenlijk al eerder hebben gehoord en waarbij we dus perfect weten wat we kunnen verwachten.

"The notebook" probeert in wezen ook niks anders dan een gekende historie herkauwen.

Romantische historie voorgelezen uit notaboekje

In het hedendaagse gedeelte van de film leest een oude man stukken voor uit een notaboekje.
Boek en film spelen zich af in twee tijdperken. Het hedendaagse gedeelte toont hoe een oude man stukken van een romantisch verhaal voorleest uit een notaboekje aan een oude vrouw.

Daar tussenin keert de film telkens weer terug naar het verre verleden (de jaren 30) en de prille liefde tussen Noah en Allie. Wanneer die twee tieners elkaar tegen het lijf lopen, knettert het meteen langs alle kanten. Het duurt dan ook niet lang voor ze elkaar in de armen vallen.

Maar tegen het einde van de zomer schuiven er donkere wolken voor de zon. Allie's moeder is er niet mee opgezet dat haar dochter het aangelegd heeft met een simpele fabrieksarbeider en scheurt het koppel uit elkaar. De jaren gaan voorbij, maar Noah kan zijn brandende liefde niet blussen.

Rachel McAdams en Ryan Gosling overtuigend stel

"The notebook" klinkt als een (min of meer) veredeld stationsromannetje en eigenlijk doet regisseur Nick Cassavetes (zoon van) niks om dat te verdoezelen. Zijn film mikt voluit op de sentimentele ziel van het publiek, maar doet dat met zoveel overgave dat je al snel alle reserves opgeeft en hopeloos zit te smelten.

Dat dankt Cassavetes in de eerste plaats aan zijn acteurs, want zonder overtuigend stel sta je nergens. Ryan Gosling (één van de twee moordenaars uit de Sandra Bullock-thriller Murder by Numbers) en nieuwkomer Rachel McAdams hebben echter geen enkele moeite om de kijker op hun hand te krijgen. Met ervaren rotten als Joan Allen en Sam Shepard worden de jonge acteurs bovendien prima omringd.

Bron: vrtnieuws.net
Ruben Nollet

[katleen]

manchurian cadidate

Een heel goeie onderhoudende film met weeral een knappe, in twee betekenissen, Denzel Washington. Het is een goed verhaal over manipulatie en oorlogshelden. Deze film heeft mij zeker aangegrepen en het doet mij soms denken dat dit wel dicht bij de realiteit kan aanleunen.. Of is dat te ver gezocht? Bekijk de film en laat het me weten

[katleen]

The clearing

Een goei thriller op mijn lijf geschreven. Geen scènes waar ik een halve hartaanval krijg. Gewoon zinderend op een andere manier.. In anderhalf uur heb je een goei verhaal dat mij zeker wist te bekoren. En de scènes in het bos zijn helemaal niet saai! Ik vind de actrice die de vrouw speelt van Redford fantastisch in Calender Girls.. De twee personages verschillen zo erg maar zijn allebei zéér overtuigend neergezet!