Mijn held, de bebrilde nerd

[wim leenaerts]

Bij het lezen van de titel van dit artikel, kreeg ik de hoop dat het eindelijk gedaan was met de oppervlakkig jeugd, 'de massakonijnen' zoals ik ze in mijn eigen jeugd altijd noemde. Jongeren zonder eigen persoonlijkheid. Zonder eigen mening. Maar het blijkt dat dat net is waar dit artikel over gaat...

Anderzijds vind ik onderstaande uitspraak dan weer wel een goed teken:

Ze staan dus sterk in hun schoenen, en malen er niet om wat anderen van hun uiterlijk denken. Ze zijn ongevoelig voor pestgedrag, ze zijn ongevoelig voor status en tegelijk weten ze heel goed wat ze waard zijn. Ze zijn zelfverzekerd en zelfbewust. Dat laten ze blijken door zich ostentatief goed in hun vel te voelen in een nerdy outfit. Ze willen niet zozeer excelleren als wel uniek zijn, en dat kan door tegen de stroom van de “hang naar oppervlakkige schoonheid, in te roeien.'

Nerds (of 'geeks' wat eigenlijk een andere én betere benaming is in mijn ogen) zijn inderdaad de 'echte helden'. Jongeren die zich bezighouden met wat zij leuk en interessant vinden ongeacht wat 'de massa' daarvan vindt, ongeacht of ze daar nu cool of populair door zijn of net niet (meestal het laatste).
Kijk maar eens naar 'The Big Bang Theory': een heerlijke sitcom over 4 nerds/geeks die als overbuur zo'n (mooi blond) oppervlakkig massakonijn krijgen. In eerste instantie staat zij ook zeer 'sceptisch' tegenover haar nerdy overburen, maar stilaan leert ze hen en hun interesses beter kennen en blijkt dat toch niet allemaal zo saai en stom te zijn.

Ik speel op zaterdagavond graag bordspellen ipv naar een discotheek te gaan, maakt dat van mij dan een nerd?