Smet: "500 à 1.000 onschoolbare jongeren"

[Yana Daems]

Ik heb gemengde gevoelens bij dit artikel. Het is inderdaad goed dat deze jongeren van een opleiding kunnen genieten die bij beter bij hen past. Volgens mij weten heel wat leerkrachten van ‘normale’ scholen niet hoe ze met probleemjongeren moeten omgaan. Deze jongeren zullen zich slechter in hun vel voelen omdat ze zich waarschijnlijk onbegrepen voelen en daardoor wordt er nog meer probleemgedrag vertoond. Het is ook positief dat de leerlingen later gewoon in de maatschappij tewerkgesteld kunnen worden. Langs de andere kant is het een minder goed idee om deze jongeren uit de gewone scholen weg te nemen. Ik kan me voorstellen dat het allesbehalve leuk is om naar een andere school te moeten omdat je als een probleemjongere wordt bestempeld. Onlangs mochten we bijvoorbeeld met de studenten van het tweede jaar Baso kennismaken met Tongelsbos, een school voor buitengewoon onderwijs. Daar werd ons verteld dat de (oudere) leerlingen niet graag aan anderen toegaven dat ze in die school zaten. Ze worden immers niet graag als ‘anders’ beschouwd door de mensen uit hun omgeving. In dit geval zullen de meeste probleemjongeren ook wel problemen krijgen met hun zelfbeeld omdat ze niet zoals de meesten op een gewone school kunnen studeren.

[Sanne.Cocx]

Ik kan mij over het algemeen wel vinden in de reacties op dit artikel. Maar ik vind dit voorstel toch veel positiever; op één voorwaarde: dat ze die jongeren pas naar die andere school sturen wanneer dit echt nodig is.
Zomaar iedere leerling met een probleem naar een speciale school sturen is uiteraard geen oplossing. Maar er zijn weldegelijk jongeren die zo in de knoop zitten dat ze absoluut niet meer functioneren binnen het onderwijs. Dit gaat dan van spijbelgedrag naar langdurige (gewettigde) afwezigheid tot opname in een instelling of psychiatrie. Heel vaak kunnen deze jongeren na deze rustperiode waarin er aandacht was voor hun probleem terugkeren naar het "normale" onderwijs. Maar ondertussen hebben ze wel enorm diep gezeten en zijn ze heel wat jaren kwijtgespeeld. Dit kan er dan weer voor zorgen dat het grote leeftijdsverschil met hun medeleerlingen voor problemen zorgt. De oplossing hiervoor is dan weer het tweedekansonderwijs maar vooraleer ze daar kunnen starten moeten ze min. 18 jaar zijn.
Dus ik denk dat dit wel een oplossing zou kunnen zijn voor leerlingen met een problematiek die zo zwaar is dat ze niet meer kunnen functioneren binnen de normale gang van zaken. Minder ernstige problemen horen, volgens mij, wel binnen de school met eventuele hulp van externen aangepakt te worden. Maar jongeren met een grotere problematiek vallen vaak uit de boot waardoor ze veel meer tijd en zelfvertrouwen verliezen. Zeggen dat je tijdelijk naar een andere school bent gegaan lijkt mij niet schaamtelijker dan te moeten melden dat je een aantal jaren later bent afgestudeerd omdat je constant spijbelde, in een instelling zat, ...
Vaak hebben die jongeren wel professionele begeleiding nodig. Deze kan (buiten de school) door externen gegeven worden. Maar de leerkrachten moeten wel aandacht hebben voor ieder individu en zijn/haar problematiek en er ook effectief tijd voor maken. Dit is binnen het gewone secundair onderwijs (vaak) niet mogelijk. Een school waar ze kleinschalig werken waardoor ze iedereen iedere lln en zijn/haar achtergrond kent, lijkt mij een zeer goede tijdelijke oplossing.
Uiteraard moeten de jongeren eenmaal ze volwassen zijn ook meedraaien in de maatschappij. Maar door tijdens hun puberjaren geen aandacht te hebben voor hun problematiek, ga je dat zeker niet bereiken. Het gaat hier om een tijdelijke maatregel die er net voor wil zorgen dat die jongeren later net wel goed kunnen functioneren.