Vijf cipiers verwond in Sint-Gillis

[kaat.vennekens]

In deze tijden worden inderdaad enorm veel stakingen doorgevoerd. Soms hebben de mensen die deze uitvoeren gelijk. Ze werken in omstandigheden die echt niet kunnen of worden respectloos behandeld. Maar soms gaan bepaalde stakingen te ver. En hebben stakingen in deze tijden nog nut. 'Om de vijf botten' hoor je het wel in de actualiteit dat werknemers het werk neer leggen. Ach ja ...

Wat de cipiers betreft, gevangenen zitten in de gevangenis omdat ze iets gedaan hebben wat echt niet kan.
1. Ze moeten hun straf uitzitten. Krijg je 5 jaar, zit je 5 jaar. Krijg je 25 jaar, zit je 25 jaar. Krijg je levenslang, eigen schuld!
2. Gevangenen komen vaak in contact met de cipiers. Wil je dat dit contact goed verloopt, zul je respect moeten tonen naar elkaar toe.
Als dan zulke gevangene geen respect kan tonen naar de cipiers toe, dan zal hij hiervoor de gevolgen moeten dragen.

Zonder respect voor de medemens kan je niet meedraaien in de maatschappij.

[Barst]

Orgineel gepost door kaat.vennekens

Wat de cipiers betreft, gevangenen zitten in de gevangenis omdat ze iets gedaan hebben wat echt niet kan.

Jammerlijke uitzonderingen niet te na gesproken natuurlijk...


75-jarige vrouw zit veertig dagen onschuldig in gevangenis


BRUSSEL - De 75-jarige Jeanne Walkiewicz heeft 40 dagen onterecht opgesloten gezeten in de gevangenis van Lantin. De vrouw uit Oupeye, bij Luik, werd ervan verdacht haar man Jean Frenay (83) te hebben vergiftigd. Nu is gebleken dat hij gestorven is aan een longziekte.


Volgens de vrouw was haar aanhouding een vergissing die vermeden had kunnen worden als de speurders de doktersverslagen beter en vroeger hadden bestudeerd.

Jean Frenay zat al een tijdje in een tehuis. Hij leed aan de ziekte van Parkinson. Zijn echtgenote woont nog thuis. Toen Jean van een bezoek bij Jeanne terugkwam in het rusthuis, werd hij plots onwel. Hij overleed later in het ziekenhuis. In zijn bloed werden sporen van Anafranil aangetroffen, een antidepressivum dat hun huisarts alleen voor Jeanne had voorgeschreven.

De arts vermoedde een vergiftiging en verwittigde het gerecht. De vrouw bekende, na een tweede verhoor dat zeven uur duurde. ‘Ik was volledig uitgeput. Ik heb gezegd wat de speurders wilden horen', zegt ze.

In werkelijkheid had haar man op de dienst intensieve zorg van het ziekenhuis Anafranil toegediend gekregen.

‘Uit het verslag van zijn overlijden hadden de speurders ook kunnen besluiten dat hij aan een virale infectie van de longen bezweken is. Ik heb veertig dagen in de hel doorgebracht voor niets', zegt Jeanne.

‘De gevangenis was een verschrikking. Overal prikkeldraad, alsof je in Auschwitz bent. En die cel, zo klein, net een berghok. Gelukkig werd ik opgevangen door mijn celgenote, een vrouw van 51. Zij zat al dertien jaar in de cel. Ik heb haar nooit durven te vragen wat ze op haar kerfstok heeft.'


DS, 31-12-2012