Bij het lezen van dit artikel moest ik eens goed lachen. Hadden ze dit nu echt niet verwacht? Zijn de politici zo naïef?

de arbeidsdruk stijgt elk jaar meer en meer, maar de arbeidsvreugde daalt. Mensen voelen zich als robots die enkel geprogrammeerd zijn om te werken want leven is enkel voor de rijke elite. We werken in zo goed als elk bedrijf onder het aangename aantal personeel, maar we moeten harder werken en evenveel produceren als toen we met tien man meer waren. Toch logisch dat arbeiders dan een burn-out krijgen.

Een klein voorbeeld: Mylène Heist-op-den-Berg, een cosmeticabedrijf, had een afdeling waar de flesjes en potjes werden ingepakt. Van de ene moment op de andere werden er vijf van de twaalf ontslagen. de overgebleven zeven arbeiders moeten nog steeds evenveel presteren als toen ze met twaalf waren. Het gevolg: Ze moeten werken van zes uur 's ochtends tot zes uur 's avonds, drie zitten er al thuis met een burn-out en de vervangende interims haken af want 'dit is te gek voor woorden'. Hoe deze situatie is kunnen ontstaan: Geen vakbond en klagen = ontslag.

Iedereen moet besparen in deze tijd puur omdat de winstmarge op de winst van de grote baas niet hoog genoeg is. Waarom moeten zij niet inleveren? Als zelfs cipiers zich onveilig voelen op hun werk wegens te weinig personeel, kan je het hen dan kwalijk nemen?

Maar ja, de stakers zijn de slechten, zij maken de economie kapot. Nee, economie maakt de mens kapot. Zowel het te weinig aan geld als het teveel. En wanneer de rijken dan iedereen bestelen en bedriegen dan is dat busines, maar wanneer de arbeiders in opstand komen of gaan staken is het plots slecht.

Had ik dit geweten als kind hoe de wereld in elkaar zat en hoe economie alles beheerst, ik had nooit willen opgroeien want fuck deze op geld beluste maatschappij!

__________________
When the rich rob the poor, it's called business. When the poor fight back, it's called violence...

Ik kan mij helemaal vinden in de meningen van mijn medestudenten. Rondom mij hoor ik steeds meer volwassenen die klagen over hoe het er op hun werk aan toe gaat. Dat ze het niet meer zien zitten, er veel te veel werk is en dat de sfeer helemaal niet meer aangenaam is. Ook in het onderwijs is dit zo. Mijn zorgstage doe ik in een lagere school en tijdens de speeltijd zit ik al eens tussen de leerkrachten in de leraarskamer. Al elke keer hoor ik daar negatieve verhalen. Ik merk echt dat de leerkrachten hun verhaal moeten kunnen doen, om stoom af te laten. Leerkrachten die wenend in de leraarskamer zitten omdat de druk te groot is, ouders die te veel verwachten en constant bellen of aan de poort komen staan. Dan vraag ik mij af hoe het gaat zijn als mijn generatie begint te werken. Houden wij dat op deze manier vol? Ik vrees ervoor.