Steeds meer pubers slikken antidepressiva

Ik vind dit een zeer macaber en beangstigend artikel. In mijn ogen is het gewoonweg verschrikkelijk te lezen dat jonge tieners “al zo ver” er onderdoor (kunnen) zitten. Dat is ronduit schrikwekkend.
De jongeren die in dit artikel aan het woord kwamen, lijken me op hun jonge leeftijd reeds zo volwassen; bijna realistisch, maar met een wrange bijklank.

De glitters op haar trui flirten met het licht, maar haar ogen zijn dof. Haar polsen vertonen de krassen op haar ziel. Vanbinnen gloeit het van de pijn. “Je ziet, ik doe geen goeie dingen om die pijn weg te nemen. Maar alleen zo kan ik mijn hoofd eens vrijmaken. Maar daarna komt het natuurlijk allemaal weer terug.
Bij het lezen van deze alinea, dwaalden mijn gedachten kort af doordat ik mezelf zaken zeer visueel voorstel. Ik zag een klein meisje op bed zitten, met zo’n mooie kleurrijke glinstertrui. Enkel… de levenslust die vaak met zulke glinsteringen geassocieerd wordt, ontbrak. Wat een verschrikkelijke tegenstelling. Een tegenstelling net zo verschrikkelijk omdat ze een jong kind treft.

Wat drijft kinderen op deze jonge leeftijd om zichzelf zulke verschrikkingen aan te doen? Of, welke samenloop van omstandigheden heeft hen zo ver gedreven?

Je ziet me al aankomen, maar ik ben een voorstander van antidepressiva. Wanneer ik hierover nadenk, krijg ik het niet ingebeeld om kinderen eerst kennis te laten maken met “rock bottom”, om hen dan pas deze pillen te geven. Als je ziet dat deze kinderen/jongeren die weg afstevenen, zou ik hun trein on hold roepen en hen deze medicijnen -indien zij dit willen-, alsook therapie, voorschrijven.

Ik ben blij dit vrij confronterende artikel gelezen te hebben. Als toekomstige leraren moeten we proberen te weten wat er omgaat in de hoofden van leerlingen.

Het feit dat er kinderen van deze leeftijd met zulke gedachten rondlopen, boezemt me echt angst in. Ik vraag me af hoe we, als leerkrachten, deze gedachten kunnen opmerken; of we de leerlingen zo kunnen helpen.

Dit artikel behandeld in mijn ogen een ethisch dilemma waarover het laatste nog niet gezegd werd.

[Ben C*auwels]

Ik vind het ook een heel pakkend artikel met zeer verontrustende cijfers. Hoe komt het inderdaad dat deze kinderen zo diep gezonken zijn in hun gedachten? Dit kan toch niet enkel de oorzaak zijn van de (veel te grote) prestatiedruk die leerlingen van het eerste middelbaar al meekrijgen. Als dit wel zo is moet er dringend nóg maar eens gesleuteld worden aan het onderwijssysteem. Wat kunnen wij als leerkrachten doen om deze leerlingen verder te helpen, deze druk te verminderen, enkele lasten van hun schouders te nemen?

Ik denk dat deze kinderen vooral in depressie komen met de manier waarop de jeugd omgaat met media, technologie en andere zaken die hun sociaal leven beïnvloeden. Volgens mij piekeren ze te hard over wat anderen van hen denken. Niet iedereen is even sociaal of heeft evenveel nood aan sociale contacten, maar jezelf opsluiten in een kamertje is voor niemand goed. Ze zien hoe leuk en perfect het leven van de andere is op Facebook, maar hiertegenover stellen ze hun eigen ervaringen die deze nare gevoelens veroorzaken. Terwijl we weten dat er (heel vaak) op Facebook enkel de positieve dingen worden geplaatst, maar dat is uiteraard een heel andere discussie.

Verder denk ik dat kinderen te weinig de kans krijgen om hun verhalen te vertellen, hetzij tegen elkaar, hetzij tegen hun ouders. Want ook de ouders voelen deze druk om te presteren op het werk, de druk om hun job te behouden en elke dag eten op tafel te kunnen zetten. Ik denk dus dat we niet enkel naar de kinderen moeten kijken wanneer we in dergelijke gevallen zitten, maar ook zeker de ouders moeten bevragen en hen zeker begeleiden in het communiceren met hun kinderen. Ik denk dat kinderen die een zeer sterke band hebben met hun ouders tot veel meer in staat zijn en veel weerbaarder zijn tegen de sociale druk.