Coffeeshops

[Wouter]

Als ik naar Nederland ga voor groensel, dan altijd Maastricht, en altijd de bootjes. Het is midden in het centrum en het is daar inderdaad niet meer te houden. Wildplassen (guilty as charged me too ), vechtpartijen, diefstallen, gestolen wagens die er gedumpt worden, een wagen met een lijk in een jaartje geleden, en dan alle hyperactieve drugdealers die je allerhande harddrugs van de hand proberen te doen.
Als je dan naar de nummerplaten gaat kijken, 9 op de 10 Belgisch, Frans en Duits. Hier en daar een Nederlandse nummerplaat.
De vraag is er in het buitenland, maar we worden geduwd richting coffeeshops om het te bemachtigen. Ik heb er geen last van als men die coffeeshops dichter bij de grens zet, 'k ga toch altijd naar de bootjes blijven gaan, en die verhuizen niet naar wat ik opgevangen heb

[wim leenaerts]

Als de shops dichter naar de grens komen moeten ze minder lang rijden, maar de onweerstaanbare roep van het spul is voor de meeste gebruikers zo sterk dat ze die extra kilometers die ze moeten doen er gerust bij willen nemen

Van de Nederlanders begrijp ik het trouwens volkomen, ik zou het ook serieus klote vinden als alle parkeerplaatsen in de stad bezet zijn door buitenlanders die niet van de drugs kunnen afblijven...

Conclusie: voor het druggebruik hier in België zie ik geen verschil, voor het 'comfort' van de Nederlanders wel, dus laat ze maar verhuizen.

[Barst]

Waar zit intussen de preventie?


Wat gisteren nog een ruzie was tussen grensstreekburgemeesters, dreigt te ontaarden tot een staatszaak waarover premiers met elkaar in de clinch gaan.


Nederlandse grensburgemeesters willen de overlast beperken die de Belgen veroorzaken door massaal de coffeeshops in hun gemeenten te overspoelen om er cannabis te kopen en te roken. Ze willen die shops minstens naar de rand van hun gemeenten verhuizen, op een ,,wietboulevard'', zo dicht mogelijk bij de grens. Nog liever zouden ze die shops tot net over de grens terugdrijven, zodat de Belgen zelf met de overlast zitten die sommige cannabisrokende medeburgers veroorzaken. Maar dat willen en kunnen de Belgische grensburgemeesters niet aanvaarden.

Premier Guy Verhofstadt vond het nodig zijn Nederlandse collega Balkenende daarover een boze brief te schrijven en de zaak op Europees niveau te tillen. Dat klinkt misschien wel goed, maar het lost niets op.

In dit dossier kunnen onze regeringen overigens niet meer goed handelen sinds de vorige paarsgroene regering ,,een einde wou maken aan de dubbelzinnigheid van haar voorgangers en het drugsgebruik voor eens en voor altijd duidelijk en goed zou regelen''. Ze faalde omdat de zaak politiek niet rijp was en omdat ze er afschuwelijk slecht over communiceerde.

Sindsdien is het cannabisbeleid een soort erfzonde die de Belgische regeringen bij hun geboorte meekrijgen. De wiet-erfzonde. Guy Verhofstadt en ook de huidige minister van Volksgezondheid, Rudy Demotte (PS), zullen voor velen de geschiedenis ingaan als degenen ,,die het cannabisroken aanmoedigden, maar een heksenjacht ontketenden op tabaksrokers''.

België en Nederland verwijten elkaar een hypocriet drugsbeleid te voeren. Ze hebben beide gelijk. België laat toe dat volwassenen op bepaalde plaatsen en in bepaalde omstandigheden cannabis gebruiken, maar ze mogen het niet kopen of verkopen. België verbiedt als het ware de kleinhandel. Nederland laat die kleinhandel wel toe, maar niet de groothandel en de productie. Beide houdingen zijn hypocriet, maar op een iets andere manier.

Wellicht is een andere dan een hypocriete houding zelfs niet mogelijk in dit dossier, in de postmoderne samenleving. Men moet tegen drugs zijn, en zo ver mogelijk gaan in de bestrijding ervan, in het besef dat ze toch niet geheel uit te schakelen zijn. In een kleine afgesloten sector zoals de topsport is een absoluut dopingverbod nog net met politiestaatmethodes af te dwingen. In een open, postmoderne samenleving is dat voor softdrugs nooit even strikt mogelijk. Je moet zo ver mogelijk gaan in het terugdringen ervan, maar nultolerantie is niet mogelijk.

De klemtoon moet zowel in de realiteit als in het politieke discours liggen op de preventie. Daaraan wordt door duizenden hard gewerkt, maar niet met de massa geld die de paarsgroene regering daarvoor destijds beloofde. Die is er nog altijd niet.


DS, 01-06-2006 (Guy Tegenbos)

[Wouter]

Over die tabaksreclames, ze hadden ineens ook een verbod mogen leggen op reclame voor sterke drank. Véél meer miserie door de harddrug alcohol in België dan door softdrugs of sigaretten.