Ik lees in het artikel dat "het gaat om een zeventigtal mensen die regelmatig het Resto du Coeur in Sint-Gillis bezoeken of de minstbedeelden die afhangen van het Brusselse OCMW."

Nu, er zijn heel wat plaatsen in Belgie - denk aan, in Antwerpen dan, restaurant Kamiano van de Egidiusgemeenschap (http://www.santegidio.be/kamiano/) De 7 schaken en de Pollepel van OCMW Antwerpen of Rokpa Antwerpen, een organisatie die op straat voedsel uitdeel (www.rokpa-antwerpen.be) -
die voedsel geven aan minderbedeelden.
In zo'n restaurant kunnen mensen aan de ene kant gratis, of voor een kleine bijdrage, iets eten. Aan de andere kant proberen zulke initiatieven kansarme mensen ook te laten koken, opdienen, ...
Ik denk dat het "Resto du Coeur" in Sint-Gillis een gelijkaardig initiatief is, en dan vind ik het wel mooi dat restaurant Foodsquare aan die groep mensen een maaltijd aanbiedt. Om hen te laten zien dat ze gezien worden, dat ze iets betekenen in de maatschappij. Natuurlijk is dit een reclamestunt van Foodsquare, en je kan je vragen stellen bij de ethische kant van die zaak (kansarmen gebruiken om je eigen zaak te promoten?) - maar het initiatief op zich vind ik wel mooi. Vergelijkbaar met het driegangenmenu dat Kamiano elk jaar op kerstavond serveert aan de kansarmen van de stad in een kerk.

Op zich vind ik de actie wel mooi.
Kansarmen worden betrokken in de 'echte' maatschappij, en krijgen een lekker nieuwjaarsmenu voorgeschoteld.

Maar waarom moeten die dingen steeds gebeuren rond Kerstmis en nieuwjaar?
Hebben mensen dan echt een kerstboom en feestmaaltijd nodig om zich te bezinnen over de mensen uit de zogehete 'vierde wereld'.

Ik kijk op naar de mensen die elke dag in opvanghuizen koken, mensen helpen, mensen verzorgen, ...
Meestal gaat het dan over vrijwilligers die blijkbaar wel buiten de Kerstperiode aan armere mensen denken. Hun naam verschijnt zelden of nooit in de krant en behalve veel vriendschap van collega's en de mensen die bij hun op bezoek komen, krijgen zei niets.
Natuurlijk is de waarde van vriendschap absoluut niet te onderschatten.
Maar met alleen vriendschap kan je in onze wereld, die voor een groot deel draait om geld, niet overleven.

Dat een restaurant armere mensen uitnodigt, dat kan enkel worden toegejuicht, maar zoals Sara zei: Is het niet in hun eigen voordeel? Wie draagt er tenslotte geen warm hart toe aan een restaurant dat armere mensen eten heeft gegeven. Het restaurant krijgt een hoop (gratis) reclame, veel naambekendheid en een zeer goede reputatie. En dat allemaal omdat ze één keer aan anderen hebben gedacht ...

Mijn laatste bedenking hierbij is of het restaurant echt de mensen bereikt die projecten als deze nodig hebben.
Ik kan natuurlijk enkel spreken over dingen die ik gehoord heb, maar vaak komt toch terug dat steeds dezelfde mensen naar maaltijden voor de vierde wereld komen.
Heel wat mensen schamen zich over hun armoede, en durven de stap naar hulpcentra, OCMW’s, … niet zetten.

We laten de mensen tot ons komen. Met hun problemen kunnen ze altijd bij ons terecht. Maar zouden wij niet beter naar hen toegaan? Persoonlijk vind ik het belangrijk om mensen (gelijk wie) te tonen dat je er niet alleen bent voor ‘te praten over problemen’.
Een alleenstaande moeder met 4 kinderen, die van een leefloon leeft, heet toch niet altijd behoefte om over haar problemen te spreken.
Ik denk dat ze evengoed is wil lachen en plezier maken, en net de problemen (al is het maar even) vergeten.