Mr. de president, slaap zacht!

[Barst]

Originally posted by Barst
Voeg dat bij het gevoel van veel Iraakse christenen dat die overdracht te vroeg is gekomen. ,,Op 28 juni, de dag van de overdracht was er geen vreugde. Veel Irakezen zijn bezorgd dat ze in de steek worden gelaten, dat Irak verandert in een radicale islamitische staat.''

Het zoveelste bewijs van het feit dat de oorlog winnen lang niet betekent dat men ook de vrede wint... Eigenlijk is het tegendeel veel meer het geval: net een boek gelezen over het ontstaan van WOI; ook daar van hetzelfde laken een broek: de machtsgeilheid van keizer Wilhelm II van Duitsland - in Versailles(!de ultieme vernedering voor de Fransen) tot keizer verheven na de overwinning van Bismarck -, gekoppeld aan pure onnozelheid (lees: protserigheid, domheid, eigenwaan en dergelijke meer) en het opleggen van compleet onredelijk oorlogsbetalingen (vgl. het V.N.-embargo tegen Irak gedurende de jaren negentig), lijkt blijkbaar toch een soort van standaardrecept om de zaak richting oorlog te laten uitdraaien. Maar ik pikte uit het gelezen werk ook nog volgend citaat mee, bij monde van de Britse dichter Wilfrid Owen bij het beschrijven van een gasaanval in zijn gedicht 'Dulce et decorum est' (Dulce et decorum est pro patria mori was een geliefde kreet op rekruteringsposters en betekende: 'Het is heerlijk om voor je vaderland te sterven'):

"Gas! Gas! Snel jongens! - haastig en verwoed gefrommel, opzetten van onhandige maskers, net op tijd: Een man schreeuwde echter nog en door zijn gestommel en gewaggel leek hij te branden of door kalk te lopen. Vaag, door mistige gaten in het dikke groene licht, als op de bodem van een groene zee, zag ik hem verdrinken voor mijn hulpeloze ogen, alsof ik ellendig droomde. Hij viel op me, dronken schokkend, luchthappend, stikkend. In beklemmende en verstikkende trance liep je achter de wagen waarin we hem gooiden, en keek naar zijn witte ogen draaiend in hun kassen, zijn hangende gezicht, diabolisch alsof vol zonde. Alsof je bij iedere schok het bloed kon horen, gorgelend opwellend uit zijn tot schuim verworden longen, weerzinwekkend als kanker, bitter als herkauwde gal, ongeneeslijke zweren op onschuldige tongen. Mijn vriend, kom niet vol vuur aan bij kinderen verlangend naar ellendige glorie, met die oude leugen: Dulce et decorum est pro patria mori."