Oudervervreemding

[Sofie Huybreckx]

Deze trend vind ik persoonlijk ook wel verontrustend, maar ik vrees dat er weinig aan te doen valt. Er zijn echt ouders die de aanwezigheid van hun kind "kopen". In sommige situatie krijgt het kind vanalles zodat het kind het leuker vind om bij mama of papa te wonen, want daar heb ik een tv, mag ik snoepen, moet ik niet helpen afwassen, ... Het leven van het kind wordt zo aangenaam mogelijk gemaakt opdat het kind toch bij hem/haar zou willen wonen. Meestal wordt de andere ouder dan ook nog eens zwartgemaakt. Zodat het kind een negatief beeld krijgt van de andere ouder. In zo'n situaties wordt er echt niet meer gekeken naar het belang van het kind.

Ondertussen wordt er wel steeds meer geopteerd voor co-ouderschap. Dit vind ik wel een positieve evolutie. Zo wordt de vader (of soms ook de moeder) niet meer gezien als "de weekend-ouder". Het kind kent dan zijn vader en moeder even goed en kan zich zelf een beter beeld vormen van hoe zijn/haar ouders zijn. De negetieve dingen die de ouders over elkaar vertellen zullen dan misschien minder invloed hebben op de mening van het kind.

Volgens mij is het belangrijk dat ouders toch wel begeleid worden als ze beslissen om te gaan scheiden. Ouders moeten beseffen dat ze moeten handelen in het belang van hun kind en niet uit eigenbelang. Ze moeten weten wat het effect van een scheiding kan zijn op een kind en hoe ze hier best mee kunnen omgaan. Zo wordt het voor het kind misschien toch minder pijnlijk. Hopelijk wordt deze evolutie dan niet verdergezet.

[Lien Boogers]

Deze trend heb ik zelf ook al opgemerkt. In mijn directe zie ik een moeder die alles doet voor haar kinderen. De moeder zelf moet zien rond te komen met een werkloosheidsuitkering en gebruikt de alimentatie om haar kinderen alles te geven, wat ze maar wensen. Als ze het niet kan betalen, haalt ze geld van de spaarrekening van de kinderen.

Ik vind het erg als je kinderen zo moet opvoeden. Ze denken op de duur dat ze alles krijgen wat ze maar willen.

[Eliene soontjens]

gescheide ouders die er alles aan doen om "de beste ouder" te zijn is een fenomeen dat al lang draaiende is.
In België zijn de meeste scheidingen echte vechtscheidingen, en dan wordt het kind niet meer als levend wezen aanzien, maar als machtsobject.

[Hanne VG]

Wanneer je als ouder door je ex onterecht zwart gemaakt wordt , voel je je echt wel machteloos. Het kind weet niet beter en denkt dat de verhalen die zijn moeder/vader vertelt allemaal waar zijn. Als dat van jongs af aan bij het kind erin gepompt word dat zijn ene ouder echt slecht is, zal dit beeld bij het kind onbewust ook heel lang blijven. De ouder die zwart gemaakt is geweest staat dan voor een moeilijke taak, het contact met zijn kind proberen te herstellen.

Maar als volwassen mensen moet je slim genoeg zijn om niet zo laf te zijn om je ex-partner onterecht zwart te maken en zeker niet bij zijn kind. Maar spijtig genoeg denkt niet iedereen zo.

[stefanie Mermans]

Ik ben er volledig mee eens dat ouders zo slim en volwassen genoeg moeten zijn om hun ex niet zwart te maken tegen hun kind.

Ik ken zelf ook een gezin waar dit zo verlopen is, gelukkig was dit kind al oud en slim genoeg om te beseffen dat zijn moeder helemaal niet zo slecht was dan dat zijn vader beweerde. Ik vindt het gewoon heel zwak dat je als volwassen mens je kind zo wil opsteken tegen zijn andere ouder, zoiets doe je niet.