Aanslagen India

[Barst]

India zoekt de schuld ditmaal bij zichzelf


Hoe heeft een handvol terroristen het Indiase Mumbai bijna drie dagen in zijn greep kunnen houden? Tien gewapende mannen gingen onopgemerkt in rubberboten aan land en richtten groot onheil aan. India kan niet naar Pakistan blijven wijzen, maar begint onder ogen te zien dat de eigen politie corrupt is.


De rookwolken zijn verdwenen boven het eens zo majestueuze Taj hotel, met z’n weidse uitzicht over de haven van Mumbai. De afgetimmerde arcadebogen verbergen de geblakerde ravage in zijn luxe restaurants, lobbies en kamers. Ook andere plekken in de stad die werden aangevallen door terroristen, waaronder het Oberoi-Trident hotel en het Narimanhuis waar een joodse organisatie huisde, maken een levenloze indruk.

Dat valt niet te zeggen over de bewoners. Hun zwijgende spanning over het lot van de gegijzelden heeft plaatsgemaakt voor oorverdovende kritiek op de veiligheidsdiensten. Bovendien rijst de vraag hoe een handjevol terroristen de Indiase zakenstad bijna drie dagen in zijn greep kon houden. En zullen de terroristische aanslagen, waarbij 172 mensen omkwamen en honderden gewond raakten, iets veranderen aan de manier waarop verschillende groeperingen in India, met name moslims en hindoes, met elkaar omgaan?

Op donderdagavond vorige week kwamen tien „tot de tanden toe gewapende” mannen aan land met opblaasboten bij de kust van Mumbai. Ongehinderd liepen zij met hun kalasjnikovs over de schouder de stad in. In twee hotels, een ziekenhuis, een zakencentrum, een treinstation en een populair café schoten ze zonder schroom hun eerste slachtoffers neer, gijzelden ze bezoekers, terwijl anderen in de hotelkamers op gasten joegen. Pas drie dagen later kwam er een einde aan het drama.

Hoe konden de kust- en landbeveiliging en de Indiase inlichtingendienst zo ernstig falen, vraagt Prakash Singh zich af. Hij is voormalig hoofd van de Indiase grensbeveiliging. Het ontbreekt de kustwacht weliswaar aan schepen en personeel, geeft hij toe. Maar tien gewapende mannen, die had de kustwacht toch moeten opmerken.

Y.P. Singh, een voormalig elite-officier van de staatspolitie en tegenwoordig advocaat (geen familie van Prakash Singh), wijt het gebrekkige optreden aan het politieapparaat. „Dat slechts tien mensen vier tot vijfduizend politiemensen drie dagen lang kunnen laten rondrennen, dat is belachelijk.”

Y.P. Singh zegt dat de politie behalve voor haar taken op het land ook verantwoordelijk is voor de wateren die aan haar werkgebied grenzen. Zij moet hier onderzoek doen, criminelen arresteren en hen voor het gerecht brengen. Niet de Indiase marine of kustwacht, maar de politie heeft gefaald. „Het heeft geen zin om onszelf een schouderklopje te geven. Tegenover de hele wereld hebben we onze onkunde laten zien. De politie is doorspekt van corruptie.” In een onderzoek van Transparency International eind vorig jaar noemde 72 procent van de geïnterviewden de politie extreem corrupt.

Politieagenten laten zich betalen door criminelen om de andere kant op te kijken, zegt Y.P. Singh.

Hij heeft het van dichtbij meegemaakt. Maar toen bleek dat hij er als politieagent niets tegen kon doen, nam hij ontslag. Hij schreef er een boek over, ’Carnishe by Angels’.

De 18-jarige studente Pankhuri Shah steekt een wit kaarsje aan bij een ijzeren hek op een plein op een steenworp afstand van het getormenteerde Taj hotel. Het hek markeert een geïmproviseerde gedenkplaats, waar al diverse kaarsjes branden. Shah verloor gelukkig geen bekenden bij de aanslagen. „Iedereen zegt dat we door onze veerkracht weer kunnen terugkeren naar hoe het tevoren was. Maar ik denk niet dat we terug moeten keren. Er moet iets veranderen. Genoeg is genoeg”, zegt ze, terwijl de zeewind haar lange zwarte haren in de wind laat wapperen.

Shah is niet de enige die vindt dat er iets moet gebeuren tegen de stroom aanslagen in India. De laatste maanden nam het aantal terroristische aanslagen in India drastisch toe. Iedere keer beloofden politici beterschap en onthulden ze plannen voor een nieuwe strategie om terrorisme tegen te gaan. En iedere keer vervlogen alle mooie woorden, schrijven de Indiase kranten. Een artikel in de Indiase krant Sunday Times ging zelfs een stapje verder: Genoeg is genoeg is allang gedateerd.

Indiase analisten zeggen dat er structurele veranderingen nodig zijn. Maar ook moeten bestaande organisaties beter hun werk doen. Zo kwamen de speciale eenheden, de National Security Guards, pas tien uur na het begin van de aanvallen aan in Mumbai, schrijft het dagblad Times of India. De manschappen moesten uit India’s federale hoofdstad New Delhi komen. Het beschikbare vliegtuig bleek echter geen 200 mensen te kunnen vervoeren, dus moest er een vliegtuig uit een andere stad komen. Dat vliegtuig moest eerst nog volgetankt worden. De reis naar Mumbai nam vervolgens twee uur in beslag. „De NSG zit alleen in New Delhi. Ze zouden in alle strategisch belangrijke steden gestationeerd moeten zijn”, zegt Jatin Desay, een Indiase journalist en analist.

Hoewel er waardering is voor de moed die de veiligheidstroepen getoond hebben bij het bevrijden van de gijzelaars, zetten analisten ook vraagtekens bij hun professionaliteit. De speciale eenheden bleken bijvoorbeeld niet in het bezit van een plattegrond van het Taj hotel, waar veel gasten als ratten in de val zaten. En dat terwijl de eigenaar van het hotel in een interview aan CNN liet weten dat het hotel bedreigingen had gehad.


Trouw, 01-12-2008

[Barst]

Enige levende schutter Mumbai was een straatdief


De enige schutter die het er bij de aanslagen in Mumbai van vorige week levend van af bracht was een straatdief die tot zelfmoordguerilla werd gedrild. Dat heeft de hoogste onderzoeker van de aanslagen gezegd.


Redelijk mededeelzaam

De 21-jarige Mohammed Ajmal Kasab was een van de tien mannen die met een rubberen bootje in Mumbai aan wal kwamen en er vervolgens dood en verderf zaaiden. Sinds Kasab is gearresteerd wordt hij regelmatig verhoord door de politie, zei hoofdonderzoeker Rakesh Maria, die overigens niet wilde zeggen welke verhoormethoden er worden toegepast. Maria zei alleen dat Kasab 'redelijk mededeelzaam' was.


Farid Kot?

Kasab zei volgenms Maria dat hij uit een gezin met vijf kinderen kwam in het Pakistaanse stadje Farid Kot. Zijn vader werkte als arme verkoper op straat. Maar de inwoners van Farid Kot, zo'n 140 kilometer onder Lahore, zeggen nog nooit van Kasab te hebben gehoord. De burgemeester van het stadje zei onderzoek te hebben gedaan, maar geen spoor van de verdachte te hebben gevonden.


Eigen bende

Kasab zei tijdens de verhoren verder dat hij als tiener mensen onder bedreiging van een mes beroofde. Maar het liefste wilde hij leider van zijn eigen bende worden. Daarvoor ging hij in de buurt van Lahore op zoek naar wapens en zo kwam hij in contact met iemand die hem wel naar een wapentraining wilde sturen. Zo kwam Kasab terecht in een trainingskamp van Lashkar-e-Taiba, een verboden groepering die volgens inlichtingenmensen nauwe banden onderhoust met de Pakistaanse geheime dienst. Op een bepaald moment besloot Kasab de heilige oorlog tot doel van zijn leven te maken.


Heilige oorlog

In verschillende trainingskampen, en gedurende een periode van achttien maanden, werden Kasab de kneepjes van het vak bijgebracht: hij deed veel aan conditietraining, leerde schieten en ook varen en navigeren. Ondertussen werd hij geïndoctrineerd met het gedachtegoed van de heilige oorlog.


Vijf teams

Drie maanden voor de aanslagen werd Kasab met negen hem volslagen onbekenden in afzondering geplaatst in een huis in Pakistan en werden zij getraind voor de aanslagen in Mumbai. Dat gebeurde door vier of vijf operationeel leiders. De tien werden verdeeld in vijf teams van steeds twee man. Kasab en zijn partner werden ingedeeld voor de aanslag op het Chhatrapati-treinstation. Ze werden overhoord aan de hand van zeer gedetailleerde foto's van het station, kennelijk genomen door een handlanger in India.


Namen gegeven

De opdracht was eenvoudig: zo veel mogelijk slachtoffers maken en de gijzelingen en bezettingen zo lang mogelijk laten duren. De mannen kregen alle tien vervalste identiteitskaarten van Indiase universiteiten, om wanneer de terroristen eenmaal dood zouden zijn, onderzoekers in de war te brengen over de oorsprong van de aanslagplegers. Kasab heeft de politie inmiddels de echte namen van zijn medeterroristen gegeven. Die worden vrijgegeven als de politie ze heeft gecheckt, aldus Maria.


Blog DM, 07/12/08 (novum/odbs)