Het raakt mij dat zij zo aangedaan was van het verlies van haar man, het lijkt mij vreselijk om na zoveel jaren huwelijk je levenspartner te verliezen en ik begrijp ook dat zij het niet meer zag zitten. Je verliest immers niet zomaar iemand, je verliest je levenspartner, je beste vriend, je vertrouwenspersoon, je steun en toeverlaat,... Ik vind het spijtig dat zij blijkbaar bij niemand steun heeft gevonden om haar te begeleiden in haar rouwproces en dat zij de beslissing heeft gemaakt om zichzelf van het leven te ontnemen. Dit op zich is al triestig, dat zij daarbij per ongeluk - want ik geloof niet dat zij het heeft gewild deze persoon het leven te ontnemen - iemand anders van het leven heeft beroorfd, maakt het verhaal nog een beetje meer tragisch. Ik hoop dat deze zaak snel wordt opgelost zodat de familieleden van zowel de vrouw als de man hun verlies kunnen beginnen te verwerken.