Israël valt hulpkonvooi aan

[Joeri Op de Beeck]

Orgineel gepost door liesanne.adriaenssens

Kan zijn. Je ziet ook dat de gegevens die toen werden gezegd (pas na het gebeurd was) op 'radio één' niet volledig kloppen. Toen hadden ze het over 19 mensen en dat ze er al zeker van waren dat alle Belgen veilig waren. Terwijl ze 's avons pas echt nieuws hadden over de Belgen die toen aan boord waren. Dat van 19 mensen hebben ze snel recht gezet.

Het is een conflict waar je moeilijk objectief tegenover kunt staan. Of je het conflict Israël - Palestina kent en in welke versie je het kent, speelt hier (toch voor mij) mee.

Je moet weten dat ik dit conflict bekijk met het conflict Israël - Palestina in mijn achterhoofd, met een voorkeur voor 'Palestina' (=> vandaag Gaza). Israël heeft al zo veel gemene en oneerlijke praktijken op haar kerfstok dat het me niet zou verbazen dat zij niet in fout zijn gegaan (dus nogmaals: subjectieve mening). Dat iemand van de vredesactivisten is beginnen schieten komt van een Israëlische bron, dat mag je ook niet vergeten. Het verhaal dat in de buitenwereld komt, komt voornamelijk van Israël en is al gekleurd. Kan je dit nieuws in het algemeen objectief noemen?

Het nieuws geniet inderdaad weer volop van de sensatie. Maar langs de andere kant ben ik wel benieuwd. Dat iedereen hier zo heftig op reageert, kan misschien een keerpunt betekenen voor de macht van Israël. Tot hiertoe kon de wereld geen stappen ondernemen tegen Israël. Ik vraag mij af hoe Amerika en de VN zal reageren.

Daar kan ik je alleen maar gelijk in geven. Ik bekijk deze situatie eerder als een voorbeeld van mediageile hippies die er alles aan doen om hun standpunten over te krijgen. Zo las ik vandaag nog een interview met één van de Vlaamse meisjes. Zij vertelde dat ze toen de militairen aan boord kwamen meteen in het gezicht geschoten werd door een rubbere kogel. In een andere krant stond dat een foto van de twee meisjes en je zag NIETS. Na wat navraagwerk bij een aantal kennissen van mij die met dergerlijke wapens omgaan en zij wisten mij te zeggen dat een schot tussen de ogen (waar zij zei dat ze geraakt was) met een rubbere kogel op minder dan 2 meter afstand (wat zij ook gezegd had) in 90% van de gevallen dodelijk is door de klap alleen al. Klopt dus opnieuw niets van hun verhaal. De meisjes waren een verhaal aan het vertellen dat ze op papier van hun meerdere gekregen hadden denk ik.
Objectief zijn hierover is inderdaad moeilijk. Nu meer feiten bekend raken zie ik ook dat er fouten gemaakt werden door de Israëlische soldaten maar de vredesactivisten zijn bij mij nog steeds de grote schuldigen door hun allesbehalve vredelievend gedrag.

[Barst]

The Real Threat Aboard the Freedom Flotilla

By Noam Chomsky


June 08, 2010 "In These Times" - -Israel’s violent attack on the Freedom Flotilla carrying humanitarian aid to Gaza shocked the world.


Hijacking boats in international waters and killing passengers is, of course, a serious crime.

But the crime is nothing new. For decades, Israel has been hijacking boats between Cyprus and Lebanon and killing or kidnapping passengers, sometimes holding them hostage in Israeli prisons.

Israel assumes that it can commit such crimes with impunity because the United States tolerates them and Europe generally follows the U.S.’s lead.

As the editors of The Guardian rightly observed on June 1, “If an armed group of Somali pirates had yesterday boarded six vessels on the high seas, killing at least 10 passengers and injuring many more, a NATO task force would today be heading for the Somali coast.” In this case, the NATO treaty obligates its members to come to the aid of a fellow NATO country—Turkey—attacked on the high seas.

Israel’s pretext for the attack was that the Freedom Flotilla was bringing materials that Hamas could use for bunkers to fire rockets into Israel.

The pretext isn’t credible. Israel can easily end the threat of rockets by peaceful means.

The background is important. Hamas was designated a major terrorist threat when it won a free election in January 2006. The U.S. and Israel sharply escalated their punishment of Palestinians, now for the crime of voting the wrong way.

The siege of Gaza, including a naval blockade, was a result. The siege intensified sharply in June 2007 after a civil war left Hamas in control of the territory.

What is commonly described as a Hamas military coup was in fact incited by the U.S. and Israel, in a crude attempt to overturn the elections that had brought Hamas to power.

That has been public knowledge at least since April 2008, when David Rose reported in Vanity Fair that George W. Bush, National Security Adviser Condoleezza Rice and her deputy, Elliott Abrams, “backed an armed force under Fatah strongman Muhammad Dahlan, touching off a bloody civil war in Gaza and leaving Hamas stronger than ever.”

Hamas terror included launching rockets into nearby Israeli towns—criminal, without a doubt, though only a minute fraction of routine U.S.-Israeli crimes in Gaza.

In June 2008, Israel and Hamas reached a cease-fire agreement. The Israeli government formally acknowledges that until Israel broke the agreement on Nov. 4 of that year, invading Gaza and killing half a dozen Hamas activists, Hamas did not fire a single rocket.

Hamas offered to renew the cease-fire. The Israeli cabinet considered the offer and rejected it, preferring to launch its murderous invasion of Gaza on Dec.27.

Like other states, Israel has the right of self-defense. But did Israel have the right to use force in Gaza in the name of self-defense? International law, including the U.N. Charter, is unambiguous: A nation has such a right only if it has exhausted peaceful means. In this case such means were not even tried, although—or perhaps because—there was every reason to suppose that they would succeed.

Thus the invasion was sheer criminal aggression, and the same is true of Israel’s resorting to force against the flotilla.

The siege is savage, designed to keep the caged animals barely alive so as to fend off international protest, but hardly more than that. It is the latest stage of longstanding Israeli plans, backed by the U.S., to separate Gaza from the West Bank.

The Israeli journalist Amira Hass, a leading specialist on Gaza, outlines the history of the process of separation: “The restrictions on Palestinian movement that Israel introduced in January 1991 reversed a process that had been initiated in June 1967.

“Back then, and for the first time since 1948, a large portion of the Palestinian people again lived in the open territory of a single country — to be sure, one that was occupied, but was nevertheless whole. …”

Hass concludes: “The total separation of the Gaza Strip from the West Bank is one of the greatest achievements of Israeli politics, whose overarching objective is to prevent a solution based on international decisions and understandings and instead dictate an arrangement based on Israel’s military superiority.”

The Freedom Flotilla defied that policy and so it must be crushed.

A framework for settling the Arab-Israeli conflict has existed since 1976, when the regional Arab States introduced a Security Council resolution calling for a two-state settlement on the international border, including all the security guarantees of U.N. Resolution 242, adopted after the June War in 1967.

The essential principles are supported by virtually the entire world, including the Arab League, the Organization of Islamic States (including Iran) and relevant non-state actors, including Hamas.

But the U.S. and Israel have led the rejection of such a settlement for three decades, with one crucial and highly informative exception. In President Bill Clinton’s last month in office, January 2001, he initiated Israeli-Palestinian negotiations in Taba, Egypt, that almost reached an agreement, participants announced, before Israel terminated the negotiations.

Today, the cruel legacy of a failed peace lives on.

International law cannot be enforced against powerful states, except by their own citizens. That is always a difficult task, particularly when articulate opinion declares crime to be legitimate, either explicitly or by tacit adoption of a criminal framework—which is more insidious, because it renders the crimes invisible.


ICL, 08-06-2010

[Joeri Op de Beeck]

Noam Chomskey is nu niet direct de meest objectieve persoon als het over Israël gaat hé Barst Hij zal de eerste zijn om Israël's schuld uit te smeren.
Hoewel ik sommige van zijn anarchistische ideeën volledig steun vind ik dat hij maar een fantasievolle visie heeft op wereldpolitiek. Hij bekijkt godsdienst als iets slecht en alles dat nog maar in de verste verte met godsdienst te maken heeft is dan ook maar slecht. Zoveel heb ik toch uit vorige teksten kunnen opmaken... Zeker de paar teksten die hij schreef over de Tweede Wereldoorlog vond ik gewoon belachelijk en getuigde van een onkunde om zijn "bril" aan te passen aan één van toen. Hij toonde totaal geen besef van de verandering in waarden, normen en prioriteiten.

[Barst]

Eén tegen allen


Israël sukkelt met zijn politiek tegenover Gaza in een steeds groter internationaal isolement.


Niemand had anders verwacht. Premier Benjamin Netanyahu zei zondag dat Israël geen internationaal onderzoek aanvaardt naar het incident op volle zee, waarbij 9 actievoerders omkwamen die de blokkade van Gaza wilden doorbreken. Het land zit niet op een nieuw rapport van de Verenigde Naties te wachten, zoals dat van de Zuid-Afrikaanse, Joodse rechter Richard Goldstone na de oorlog in de Gazastrook anderhalf jaar geleden. Volgens Goldstone had zowel Israël als Hamas zich schuldig gemaakt aan oorlogsmisdaden.

Dat wil niet zeggen dat het incident zonder gevolgen blijft. Het was geen toeval dat het Ierse schip dat vorige zaterdag, in navolging van de Turkse flottielje een week eerder, in Gaza probeerde te raken, op een heel andere manier werd aangepakt. Want het lijdt geen twijfel dat ook Israël is geschrokken van de slachtoffers die zijn gevallen, en van de golf van afkeuring in de hele wereld.

De situatie in Gaza was nooit eenvoudig. Het werd niet beter met de machtsovername door de moslimbeweging Hamas, die met Fatah ook de hele regering van de Palestijnse president Mahmoud Abbas naar de Westelijke Jordaanoever verjoeg. Hamas is geen vereniging van koorknapen. Joodse dorpen en steden in het grensgebied liggen nog altijd regelmatig onder raketvuur uit de Gazastrook. De islamisering van de regio baart grote zorgen. Tot nog toe liep elke poging van Israël om Gaza aan te pakken met een sisser af. De bezetting was geen succes, de oorlog werd een maat voor niets en de blokkade werd vorige week zelfs door de Amerikaanse diplomatie als ‘onhoudbaar’ omschreven. Het is dus weer tijd voor iets anders.

Volgens de bekende Israëlische schrijver Amos Oz is Israël sinds de Zesdaagse Oorlog in 1967 te veel ingesteld op het gebruik van geweld. ‘Voor een man met een hamer, lijkt elk probleem een nagel’, schreef hij vorige week in de krant The International Herald Tribune. Als het niet lukt met geweld, wordt er alleen meer geweld gebruikt. Maar geweld kan nooit winnen van een idee. Om een idee te verslaan, is een beter idee nodig. En die idee is eenvoudig: neem de gesprekken met de Palestijnen over de vorming van een eigen staat ernstig.

Die houding sluit nauw aan bij hoe Washington erover denkt. Wat is de goede zin van een blokkade die, bijvoorbeeld, kaneel en plastic emmers doorlaat maar kamerplanten en koriander weigert? De Israëlische politiek van eerst schieten en daarna vragen stellen, brengt Washington in de moslimwereld steeds meer in verlegenheid. Ook omdat nog altijd niet duidelijk is of deze Israëlische regering wel een gesprek met de Palestijnen wil, terwijl Barack Obama daarop in zijn buitenlandse politiek zo hoog heeft ingezet.

Israël moet dus goed nadenken. Het maakt zich met zijn militaire voortvarendheid onmogelijk bij zijn vrienden. Het was ooit de kleine Joodse David die tegen de grote Arabische Goliath moest worden beschermd. In de internationale beeldvorming zijn de rollen omgekeerd. De Palestijnen zijn nu de underdog. Met elk nieuwe brutaal optreden belandt Israël in een groter isolement. Het wordt zo uiteindelijk de gevangene van zijn eigen grote gelijk.


Knack, 09-06-2010 (Hubert van Humbeeck )