Help, opvoeden lukt niet meer!

[Lien.Kennis]

http://www.standaard.be/artikel/deta...mpaign=seeding

Standaard 9 februari 2010:
Bewezen: positief opvoeden heeft positief resultaat

Het 'Positive Parenting Program', kortweg Triple P, helpt gedrags- en/of emotionele problemen bij kinderen - in alle lagen van de bevolking - in te dijken. Dat concludeert de Universiteit Antwerpen in zijn evaluatierapport.
Triple P werd gedurende 25 jaar ontwikkeld aan de Universiteit van Queensland in Australië en kreeg daarbij heel wat internationale steun. Het is gericht op de gehele bevolking, en dus niet enkel op kwetsbare gezinnen of op kinderen met specifieke problemen.

Sinds de start van de Triple P-trainingen in Vlaanderen in 2007 zijn bij ons al 20.000 gezinnen bereikt. De Universiteit Antwerpen evalueerde voor het eerst het 'positieve' opvoedingsprogramma en is - toepasselijk - positief. Door het volgen van het programma daalt het aantal kinderen met gedragsproblemen met 11 procent, zo blijkt. Er zijn ook 7 procent minder kinderen met emotionele problemen. Bovendien worden ook de ouders er beter van: 8 procent voelt zich minder depressief, 7 procent is minder angstig en 12 procent heeft minder stress. Ouders vallen ook minder terug op 'slechte' opvoedingstechnieken als laksheid (-15 pct), overreageren (-22 pct) en breedsprakerigheid (-16 pct).

En hoewel het programma dus niet specifiek gericht is op kwetsbare bevolkingsgroepen of probleemgevallen, blijken de scores in deze categorieën hoog te zijn.

Hoe werkt Triple P?

Triple P draait rond positivisme: een warme omgeving voor kinderen, gewenst gedrag stimuleren en ongewenst gedrag positief maar beslist en consequent aanpakken, vooraf plannen en veel aandacht voor de ouders zelf.

De technieken zijn niet samen te vatten in enkele zinnen, maar de website van Triple P geeft een top 10 van tips die ouders op weg kunnen helpen. Zo staat op nummer één: 'als je kind je iets wilt tonen, stop dan met wat je bezig bent en richt je
aandacht op je kind. Het is belangrijk om geregeld eens kort samen iets te
doen dat jullie beiden leuk vinden.'

Voorts wordt onder meer aangeraden je kind veel te omhelzen of te knuffelen, te spreken over de dingen waarin je dochter of zoon geïnteresseerd zijn maar ook over jouw dag te praten, kalm te blijven wanneer je kind zich slecht gedraagt en zeggen dat hij/zij ophoudt.

Daarnaast legt het programma er de nadruk op dat ouders ook goed voor zichzelf moeten zorgen en tijd moeten vrijmaken om te ontspannen. En de perfecte ouder zijn is ook niet nodig, zo wordt opgemerkt: 'Pogingen om een volmaakte ouder te zijn, kunnen leiden
tot frustratie en teleurstelling'.

Meer inspanningen nodig

Het aantal van 20.000 gezinnen die de Triple P-methode leerden kennen, is te laag volgens de Universiteit Antwerpen. Er zijn nog meer inspanningen nodig, klinkt het. Een groot deel van de hulpverleners zou nog niet vertrouwd zijn met het programma. Nochtans is er werk aan de winkel: 15 tot 21 procent van de Vlaamse kinderen kampt met gedrags- en/of emotionele problemen, blijkt uit cijfers van Vlaams epidemiologisch onderzoek.

Op 10 februari wordt op de Stadscampus van de Universiteit Antwerpen een internationale conferentie gehouden over opvoeding, met speciale aandacht voor Triple P. Onder meer prinses Mathilde en minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin Jo Vandeurzen (CD&V) zullen er zijn.


Triple P (Positive Parenting Programme) is een methode, ontwikkelt door de universiteit van Queensland in Australie om je kinderen op een positieve manier op te voeden.
Hieronder een opsomming van tien 'tips' voor ouders:

1. Als je kind je iets wilt tonen, stop dan met wat je bezig bent en richt je aandacht op je kind. Het is belangrijk om geregeld eens kort samen iets te doen dat jullie beiden leuk vinden.

2. Schenk je kind veel fysieke genegenheid – kinderen houden er vaak van als je hen omhelst, knuffelt en hun handje vasthoudt.

3. Spreek met je kind over dingen waarin hij of zij geïnteresseerd is en deel ook aspecten van jouw dag.

4. Prijs je kind uitgebreid en gericht als hij of zij iets doet dat je graag meer zou willen zien, zoals “Dank je om meteen te doen wat ik heb gevraagd.”

5. Er is meer kans dat kinderen zich slecht gaan gedragen als ze zich vervelen. Zorg dus dat je kind zich met een heleboel activiteiten binnen en buitenshuis kan bezighouden, zoals boetseren, kleuren, verkleedpartijtjes, kartonnen dozen, knusse plekjes, enz.

6. Breng je kinderen nieuwe vaardigheden bij door eerst zelf het voorbeeld te
geven en vervolgens je kind de kans te geven de vaardigheid aan te leren.
Spreek elkaar bijvoorbeeld thuis beleefd aan. Spoor je kind aan om ook
beleefd te spreken (bv. “alsjeblieft” of “bedankt” zeggen) en prijs je kind voor
zijn/haar inspanningen.

7. Bepaal duidelijke grenzen voor het gedrag van je kind. Ga even samenzitten
en bespreek met het hele gezin de huisregels. Maak je kind duidelijk wat de
gevolgen zullen zijn als hij/zij de regels overtreedt.

8. Blijf kalm als je kind zich slecht gedraagt en zeg duidelijk dat hij/zij moet
ophouden. Vertel duidelijk hoe je zich wel moet gedragen (bv. "Hou op met
vechten, wees lief voor elkaar."). Geef je kind een compliment als het slechte
gedrag ophoudt. Zoniet treed je gepast op.

9. Wees realistisch in je verwachtingen. Alle kinderen gedragen zich soms slecht en zullen onvermijdelijk wel eens problemen veroorzaken door hun
ongehoorzaamheid. Pogingen om een volmaakte ouder te zijn, kunnen leiden
tot frustratie en teleurstelling.

10. Zorg voor jezelf. Het is moeilijk om een kalme, ontspannen ouder te zijn als je last hebt van stress, bezorgdheid of depressie. Probeer wekelijks tijd te
vinden om je te ontspannen of iets leuks te doen.

Nu, mij lijken dit volkomen normale dingen. Tips waar je misschien zelf ook nog zou kunnen opkomen met je boerenverstand of gezond verstand.
Langs de ene kant is het goed dat het uitgeschreven wordt, langs de andere kant vraag ik mij af of dit onderzoek nu wel zo revolutionair is, aangezien ze er toch al een 25-tal jaar mee bezig zijn?

[Belinda.Vandenbempt]

Naar mijn mening zijn er ondertussen genoeg boeken en testresultaten verschenen over opvoeding. Wanneer ouders nood hebben aan begeleiding, dan is het positief dat ze kunnen bijgestaan worden. Een kind opvoeden is niet gemakkelijk, maar om zomaar lukraak tips te volgen die men voorgeschoteld krijgt, daar heb ik mijn bedenkingen bij. Bijvoorbeeld: wanneer een kind iets wil tonen, moet je het werk, waar je mee bezig was, laten staan en al je aandacht schenken aan het kind. Is dit in praktijk altijd haalbaar en is dat wel nodig? Wat is er mis wanneer je zou zeggen: "Ik ben nu nog eventjes bezig, maar binnen ... minuten ben ik klaar en kan ik komen kijken". Een kind moet leren dat aan zijn verwachtingen niet altijd onmiddellijk kan voldaan worden. Volgens mij is het belangrijker om - als ouder en als opvoeder - consequent te zijn. Wanneer je zegt dat je iets zal doen, doe het dan. Is het nodig om te belonen of te sanctioneren, doe dat dan ook. Soms zijn volwassenen zwak en laten zich inpalmen of ze hebben het te druk om uitleg te geven en grenzen af te bakenen.

Er zullen uiteraard altijd verschillende meningen blijven bestaan over opvoeding. Vroeger kende men de autoritaire opvoeding. Wat de volwassenen vroegen, werd gedaan. Er werd meer gestraft dan goed was voor de kinderen. Eén boze blik van een ouder deed je ineenkrimpen. Zo'n 60 jaar geleden waren lijfstraffen schering en inslag. Op school sloeg men op je handen, zelfs wanneer je met de linkerhand schreef (want je moést met de rechterhand schrijven), wanneer je gestraft werd moest je met blote knieën in houten klompen zitten, enz. Respect en discipline waren de twee peilers van opvoeden. Tegenspreken werd niet geduld.
Niemand wil terug naar die tijd en het is maar goed dat opvoeders hebben ingezien dat je ook kan opvoeden zonder angst in te boezemen.

Anderzijds hebben kinderen en jongeren nood aan regels en een leidende hand (naar mijn bescheiden mening zelfs nu meer dan ooit). Wanneer het uit de hand loopt, zijn mensen geneigd om de ouders de schuld te geven, maar opvoeden gebeurt niet alleen thuis. Onlangs had ik hierover een gesprek met een bevriend psycholoog, die zei dat het gedrag van een kind niet alleen het resultaat is van de opvoeding door de ouders. Hij stelde het hele proces voor als een grote taart en verdeelde die in grote en kleine delen. Een klein stukje stelde de opvoeding door de ouders voor. Hij verduidelijkte dat er enorm veel externe factoren zijn die mee een rol spelen in de opvoeding en het gedrag, zoals o.a. de school, de familie, de vriendenkring, enz.

Dit wil natuurlijk niet zeggen dat we alles maar aan het toeval moeten overlaten. Ik denk dat we als (toekomstige) leerkrachten zeker ons steentje kunnen bijdragen door niet alleen kennis over te dragen maar ook oog te hebben voor het opvoedende karakter van onze job.