![]() |
|
#1
|
|||
|
|||
Ik heb de nota De Wever gelezen, ja. Ik vond die nota niet slecht, en was het niet eens met de manier waarop de Franstaligen hem meteen afketsten. Maar De Wever is toen amper tien dagen aan zet geweest. In die nota heeft de N-VA ook toegevingen gedaan, ja. Hoe konden ze ook anders. Maar het werk van Di Rupo en van Vande Lanotte hebben ze afgeketst omdat dit voor hen niet ver genoeg ging. Dan vraag ik mij af wanneer het wél genoeg is.
Toen Vande Lanotte bemiddelaar werd was N-VA slecht gezind. Toen Beke onderhandelaar werd, reageerde Bracke koeltjes "wij wilden het ook". Om verantwoordelijkheid te tonen heb je zo'n titel niet nodig, daar blijf ik bij. Dat kan je ook als je rond de tafel zit. Dus voor mij is dat absoluut geen fabeltje. Wat betreft "een citaat van Caroline Gennez" moet ik je teleurstellen: ik ben géén fan van Gennez. Naar wat men moet durven springen? Naar een regering zonder N-VA! Daar ben ik hoe langer hoe meer voorstander van. N-VA is en blijft overwinnaar, klopt en ik zou ze ook véél liever mee in de regering zien. Maar we kunnen toch niet blijven wachten tot het voor hen ver genoeg gaat? Ze eisen het einde van België, zo ver wil niemand gaan. Ik zeg niet dat de Vlamingen de staatshervorming moeten laten vallen, dat is iets dat als een paal boven water staat dat dit moet gebeuren.. Het moet, zoals je zegt, een goede regering zijn en geen dode mus. Maar dat kan volgens mij ook perfect zonder N-VA. Of is dit wat je dan bedoelt een dode mus? Laatst aangepast door nic.andriessen : 23rd April 2011 om 00:23 |
#2
|
|||
|
|||
Citaat:
Citaat:
Citaat:
De staatshervorming is ironisch genoeg een (laatste) redmiddel van België. Als deze goed wordt uitgevoerd, wordt de roep naar Vlaamse onafhankelijkheid voor een deel de wind uit de zeilen genomen. Dan hebben de deelstaten wel meer onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid, maar het blijven wel deelstaten van België. Waar men (de Franstaligen) nu op aanstuurt (eigenlijk al sinds 2007) is een status quo. Zoals het nu is, is het goed dus er mag eigenlijk niets veranderen. Elke staatshervorming zal minder geld opbrengen voor Wallonië, en eigenlijk willen ze net een paar miljard meer uitgeven (denk aan die 500 miljoen voor Brussel) terwijl er 20 miljard euro bespaard moet worden. Di Rupo heeft al meermaals in de pers gezegd dat dit Wallonië en Brussel niets mag kosten, dus wie zal dit dan moeten betalen? Het koppig nastreven van dit status quo zorgt er echter voor dat er niets opgelost geraakt. Integendeel, alle problemen zwellen aan en de tegenstellingen worden uitvergroot, wat weer andere problemen doet ontstaan. Op korte termijn blijven ze hun voordelen behouden, maar op langere termijn schieten ze in hun eigen voet. De Franstalige politici reiken het Vlaams-nationalisme de munitie aan om België op te blazen en ik begrijp eerlijk gezegd niet dat ze dat niet doorhebben. |