![]() |
|
#1
|
|||
|
|||
Mijn ervaring in het onderwijs én in het jeugdwerk leert me dat kinderen die problematisch gedrag stellen opvallend vaak kinderen zijn van gescheiden ouders! Het spijt me dat te zeggen: maar ik denk wel dat er een verband bestaat tussen de steeds minder emotioneel stabiele gezinsrelaties en de sterkere mate van probleemgedrag bij kinderen en jongeren.
Opmerking hierbij: Bij kinderen die probleemgedrag stellen, maar waarvan de ouders niet gescheiden zijn, is er vaak wel een probleem in de relatie. (alcholist, agressief e.d.) Wat ik maar wil zeggen is dat volwassenen te weinig rekening houden met de gevolgen van hun relationeel gedrag naar hun kinderen toe! Cru gezegd: De mens anno 21ste eeuw is zelfs zo egoïstisch geworden dat de eigen kinderen er onder moeten lijden.
__________________
Wanneer de zon opkomt, totdat zij ondergaat!
|
#2
|
|||
|
|||
Ik geef Bart hierin gelijk. Ikzelf heb de scheiding van mijn ouders levendig meegemaakt en wat er hier wordt gezegd dat de volwassenen zelf er vrij goed van af komen heb ik niet gezien. Alle stress en financiële zorgen die een scheiding meebrengen kunnen nooit goed zijn voor iemand, niet voor de ouders en zeker niet voor de kinderen. Voor de persoon die alimentatie moet betalen kunnen die financiële zorgen nog langer duren. Ook kan een scheiding jaren blijven hangen. Dit kan uitmonden in blijvende ruzies en vooral blijvende haat jegens elkaar. En dit alles moet een kind zien, voelen en horen. Dat blijft bij en voor veel kinderen kan dat uitmonden in gedragsproblemen. En natuurlijk bestaan er ook scheidingen die goed verlopen, maar uit eigen ervaring en verhalen van anderen besef ik dat zo'n scheidingen veel te weinig voorkomen.
|