Wanneer ouders het te goed willen doen

[J.Verwerft]

Geluk kan uw kinderen schaden

Ik kan zeker de waarheid achter dit artikel terugvinden. De nabijheid tussen ouders en kind kan vaak een knelpunt zijn in vele alledaagse gezinnen. Ik geloof zeker dat het ouderschap is ontstaan uit een maatschappelijke sfeer die doordrongen is met het feit:
"Ons kind mag niet anders worden".
De fout zit 'm in het fixeren van de hoeveelheid aandacht op het kind. Ik kan mij terugvinden in het argument van het artikel dat vele ouders altijd iets nodig hebben om hun aandacht op te kunnen richten en wanneer een bepaald iemand uit het gezin is vertrokken zoals bv. man, lief, broer of zus, ... valt die aandacht plots op één kind. Het gevolg is dan dat hoe meer men een kind in één richting probeert te duwen, het kind geneigd gaat zijn het tegenovergestelde pad te volgen... En dit is zeker het geval binnen de ontwikkeling.
Voorbeeld: Tegen een kind van 12 jaar valt elke week te zeggen dat hij zijn kamer moet opruimen, maar vanaf dat dat kind een jaar of 16 wordt, kan de ouder vaak zelf de kamer beginnen opruimen.

Persoonlijk
Wij hebben thuis altijd een "natuurlijke opvoeding" gehad. Wij kregen straf en moesten de verantwoordelijkheid dragen van onze (slechte) daden. Deze basisbegrippen worden door het kind zelf meegedragen naar de latere stadia in het leven en dit wordt vaak automatisme. Voor de rest kregen wij een vrije keuze over welke richting wij uitgingen of welk pad wij volgden. Als dit verkeerd was, werd deze (basis)verantwoordelijkheid automatisch geactiveerd. Dus... Voor een kind is het belangrijk om eigen keuzes te kunnen maken en zichzelf te leren weren tegen de latere maatschappij, het grootste deel van de opvoeding zit niet in het aanleren, maar in het ervaren. Wat een kind op jongere leeftijd (of zelfs op latere) ervaart als slecht, zal hij NOOIT meer herhalen in zijn leven. De inbreng van de ouders heeft hier nog vrij weinig belang bij.

Toch wil ik de noodzaak van ouderlijke regels en afspraken niet met de mantel der liefde bedekken en wil ik er zeker nog eens op wijzen dat een erg lange fase van het jongerenleven gebaseerd is op imitatie of nabootsing: De imitatie van ouders, familie en vrienden.
Mijn besluit en goede raad voor ouders is dus: Blijf tijdens het opvoeden jezelf en verander je eigen normen en waarden niet, omdat je wilt dat je kind "gelukkig" wordt en zich tevreden stelt met regels die waarschijnlijk op de ouders zelf nooit werden toegepast. Blijf als ouder grotendeels jezelf en zo leer je dan ook het kind aan om zichzelf te ontdekken.
"Zo vader, zo zoon"

[Michael Van Deun]

Hoe je het ook draait en keert, het is niet meer om als ouder/opvoeder/leraar kinderen/jongeren op te voeden de dag van vandaag. Dit ligt vooral door de evolutie van de samenleving en de mogelijkheden die de overheid biedt!
Ouders willen het ook alsmaar beter doen om hun eigen kind/jongere op het juiste pad te houden, dat het soms de omgekeerde werking heeft. Zeker de fase van de puberteit is het moeilijkste, en daar spreek ik ook uit eigen ervaring. Als jongere vorm je dan je identiteit en wil je een plaatsje krijgen in de samenleving door jezelf te onderscheiden van anderen. Maar tegenwoordig zijn er zoveel keuzes die we kunnen maken, dat het voor jongeren ook niet meer eenvoudig is. Zij krijgen een hele winkel aan mogelijkheden die zij uit kunnen en soms werkt dit wel heel frustrerend en/of verwarrend. En natuurlijk zijn ouders dan niet echt de meest ideale personen die je wilt dat er dan voor jou zijn! Maar zij voelen zich wel bezorgd om jouw pad dat je aan het volgen bent en willen jou helpen, begrijpen en ondersteunen, wat ook normaal is! Jammer genoeg laten velen dit niet toe, wat eigenlijk zeer jammer is! Ouders voelen zich daardoor dan ook achteruitgestoken en dat kan soms vreemde en vervelende situaties met zich meebrengen.
Daarnaast voelen ouders zich ook verplicht voor hun kind te zorgen en hen op het juiste pad te brengen. Daarom geven zij voldoende commentaar en opmerkingen die je dan als jongere niet echt kan hebben! Om maar een stom voorbeeld te geven: ouders zullen er in het begin alles aan doen om ervoor te zorgen dat hun kind met iemand van het andere geslacht naar huis komt. Jongeren die van zichzelf ontdekken dat ze holebi zijn, hebben het redelijk moeilijk met zichzelf en alles om hen heen (niet allemaal), als daar dan nog eens ouders zich komen bemoeien, kan dat wel eens fout aflopen! En zo zijn er nog duizenden voorbeelden.
Als leraar zijn wij ook een deel opvoeder van die leerling die het soms niet altijd even makkelijk hebben. Zij worden ook deels geconfronteerd met die moeilijke periode waarin jongeren zich bevinden. Naar mijn mening sta je daar als leraar om die jongeren iets bij te brengen, maar ook om hun eigen identiteit te laten ontdekken door zo nauw mogelijk op de leefwereld aan te sluiten waar mogelijk! Of vergis ik mij?