Eerlijk toegegeven heb ik mij al vaker de vraag gesteld in hoeverre het onderwijs de persoonlijke, maatschappelijke en democratische ontwikkeling van jongeren stimuleert. Ligt de nadruk inderdaad niet te veel op arbeidsgerichte competenties?

De filosofie om studenten te onderwijzen met het oog op “een goede doorstroming naar de arbeidsmarkt” is gerust een verdedigbaar vertrekpunt maar ik mis in de praktijk het en- en- verhaal .
Zeker de komende generaties zouden zich meer dan ooit bewust moeten zijn van de economische, politieke, maatschappelijke, ecologische, demografische… problemen die ongetwijfeld in rampen gaan ontaarden. We hebben nood aan een gemeenschappelijk verhaal om deze uitdagingen aan te gaan.

Maar hoe kan dit ooit tot stand komen wanneer, zoals Nussbaum het stelt, de geesteswetenschappen een onaanzienlijk plaatsje krijgen in het onderwijs? Of hoe kan een collectief verhaal tot stand komen wanneer het onderwijs kinderen van jongs af aan het arbeidsgerichte competitie- gevoel inpepert door de “goede leerlingen” van de “slechte leerlingen” te onderscheiden?

__________________
Everybody is a genius.
But if you judge a fish by its ability to climb a tree,
it will live its whole life believing that it is stupid. A. Einstein