'Onze jongens'... gebuisd?

[Belinda.Vandenbempt]

Ik bekijk het zo dat, wanneer je betaald wordt voor een bepaalde taak, je 100% in staat moet zijn om dat werk te doen. Ons Belgische systeem kan je vergelijken met - om een voorbeeld te noemen - de Franse grammatica. Voor elk regeltje is er wel minstens 1 uitzondering. Soms bestaan er zelfs uitzonderingen op die uitzondering.

Persoonlijk vind ik dat het hoog tijd wordt dat er eens een lijn getrokken wordt, d.w.z. gelijke rechten en plichten voor iedereen. Als we moeten inleveren, dan iedereen. Als we langer moeten werken, dan ook zonder enige uitzondering. Onlangs nog hoorde in Mieke Vanhecke moord en brand schreeuwen dat kleuterleiders(-sters) vervroegd met pensioen moeten kunnen blijven gaan, omdat velen na hun 50ste uitgeblust zijn, ze zijn uitgekeken op hun job.(!?) Voor deze mensen moét het, volgens Vanhecke, blijven mogelijk zijn om vervroegd uit te treden en voor diegenen die willen blijven werken, moeten oplossingen gezocht worden om bijvoorbeeld andere taken te verrichten binnen het onderwijs. Ze zouden kunnen fungeren als coach voor de beginnende leerkrachten of ze zouden kunnen tewerkgesteld worden als zorgleerkracht. Ze onderstreepte haar gedachte nog eens door te argumenteren dat deze mensen vooral last hebben van hun rug! (Hoe kan je zoiets verkopen als net daarvoor aangekondigd werd dat iedereen langer zal moeten werken?)
Klap op de vuurpijl was dan nog dat ze zei dat ze ervoor vreesde dat veel mensen in het kleuteronderwijs, die nu op het punt staan om met pensioen te gaan, wel eens hun tegoed aan ziektedagen zouden kunnen opnemen, mocht men hen verplichten langer te werken. Een vraag: heeft niemand hier bedenkingen bij? Moeten we dit slikken?

Mijn gedachten gingen onmiddellijk naar de mensen die jaar in, jaar uit, zware lichamelijke arbeid verrichten, zoals bouwvakkers, mensen die aan de lopende band staan, enz., mensen die moeten werken in weer en wind. Zij zijn letterlijk 'versleten' wanneer ze met pensioen mogen. Zware lichamelijke arbeid laat zich op lange termijn voelen.

Het lijkt wel dat de mensen die het hardste werken, uiteindelijk nog harder zullen moeten (blijven) werken. Diegenen die een 'knusse' job hebben en daarin - bij wijze van spreken - honderd jaar kunnen worden, blijft men pamperen. Is dat de bedoeling van ons Belgische stelsel?

[MinkeVanHoof]

Orgineel gepost door Belinda.Vandenbempt

Persoonlijk vind ik dat het hoog tijd wordt dat er eens een lijn getrokken wordt, d.w.z. gelijke rechten en plichten voor iedereen. Als we moeten inleveren, dan iedereen. Als we langer moeten werken, dan ook zonder enige uitzondering.

Mijn gedachten gingen onmiddellijk naar de mensen die jaar in, jaar uit, zware lichamelijke arbeid verrichten, zoals bouwvakkers, mensen die aan de lopende band staan, enz., mensen die moeten werken in weer en wind. Zij zijn letterlijk 'versleten' wanneer ze met pensioen mogen. Zware lichamelijke arbeid laat zich op lange termijn voelen.

Spreek je jezelf niet tegen? Je zegt dat iedereen dan maar langer moet werken maar je beseft wel dat er mensen zijn die die leeftijd met moeite halen door hun fysieke arbeid?

Mensen in het onderwijs die op 50 op pensioen gaan maken wel plaats voor een nieuwe generatie. Ik snap natuurlijk je bedenkingen die je hebt bij het hele systeem. Maar des te langer men mensen in een job houdt, des te minder plaats er is voor beginners zoals wij.

Het is en blijft een moeilijke discussie. Er zijn altijd uitzonderingen, een systeem zonder uitzonderingen kan gewoon niet.
Mijn vader is sinds een jaar ook thuis. Hij heeft heel zijn leven aan de haven gewerkt, heeft jaren geleden een jaar plat gelegen omdat hij een hernia had. Er was zo weinig werk dat men toch altijd voor de 'jonge, fitte' generatie.
Mijn vriend de beroepsmilitair heeft problemen met zijn rug door jaren missies te doen voor ons land. Door zoveel keer uit een vliegtuig te springen dat zijn rug het heeft opgegeven. Hij moet dan ook maar verder werken?
Hij heeft de laatste jaren training gegeven aan nieuwe recruiten, maar dat kan je ook niet blijven doen. Een instructeur die zelf niet meer kan voordoen hoe je goed uit een vliegtuig springt, is geen goede instructeur.
Een trainingschef die niet mee kan pompen mag geen training meer geven, want de nieuwe wetten zeggen dat de instructeurs mee moeten doen.
Dus dan blijft er niet veel meer over. Zet hem niet op een bureau want dan wordt hij zot! Hij heeft voor de actieve baan gekozen in het leger en wilde/wil nooit achter een bureau zitten.
Je kan mensen toch niet dwingen om dan 'maar' iets anders te gaan doen omdat je 'versleten' bent. Als ze achter een bureau wilde zitten, hadden ze dat wel jaren ervoor gedaan. Niet alle leerkrachten zien het zitten om de stap naar zorgleerkracht te maken. Je kan ze toch ook niet dwingen!?

[Belinda.Vandenbempt]

Ik wil alleen maar zeggen dat je het niet kan maken dat je sommige mensen laat werken tot ze er letterlijk bij neervallen en anderen met alle middelen het gemak laat om zelf te kiezen of ze al dan niet blijven werken. Als er langer moet gewerkt worden, dan door iedereen. Anders moet men het anderen ook mogelijk maken om op 56 of 58 jaar uit te stappen met dezelfde rechten (dus mensen die zware lichamelijke arbeid gedaan hebben). Gelijke rechten en plichten voor iedereen dus. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn.
Mieke Van Hecke heeft het ook over mensen die uitgekeken zijn op hun job en een oplossing zouden kunnen vinden in het opnemen van 'opgespaarde ziektedagen'. Misschien denk ik verkeerd, maar ik dacht altijd dat ziektedagen dagen zijn waarop men niet gaat werken omwille van ziekte. Geen zin hebben in werken, staat bij mij nog altijd in een andere categorie. Al die uitzonderingen die gemaakt worden, dat vind ik regelrechte discriminatie. Ik heb het dan niet alleen over de pensioenleeftijd, maar ook over de pensioenbedragen, de discriminatie van arbeiders t.o. bedienden, enz. Een systeem zonder uitzonderingen is volgens mijn bescheiden mening wel mogelijk, maar wil men het wel?