Niemand blijft langer dan 45 minuten in stilste kamer

[Evelien.Van.Lieshout]

Toen ik het las, dacht ik eerst "komaan, maar 45 minuten, dat moet toch perfect lukken!", maar nadien ging ik er langer over nadenken. Wij zijn het als mens niet gewoon om niets te horen. Ik heb denk ik nog nooit zoiets meegemaakt. Je hoort altijd wel iets, ofwel hoor je in de verte een vogeltje, of een auto, maar echt niets, dat heb ik nog niet meegemaakt. Het moet ook enorm drukkend aanvoelen na een tijdje. Je voelt je, volgens mij, niet meer vrij en heel opgesloten. Je kan geen vat meer krijgen op de dingen, want je hoort enkel nog je eigen lichaam. Als ik aan al deze zaken denk, dan kan ik het volgens mij nog net geen kwartiertje volhouden.

[Elise_v]

Bij het lezen van dit artikel stel ik me vooral de vraag hoe doven kunnen omgaan met die immense stilte. Kunnen zij dan wel gewoon worden aan absolute stilte of horen zij toch nog steeds bepaalde omgevingsgeluiden? Zoals Evelien al aanhaalde, mensen worden gek omdat ze op een stoeltje moeten zitten in een stille en donkere kamer, ze voelen zich opgesloten en niet meer vrij. Doven zijn uiteraard nog wél vrij en niet opgesloten (in de letterlijke betekenis weliswaar, figuurlijk kan men deze gevoelens wel hebben)... Toch vraag ik me nog steeds af hoe deze mensen zich kunnen handhaven in een wereld zonder geluid als andere mensen er na drie kwartier gek van worden.

Het feit dat de kamer ook volledig verduisterd is, maakt de situatie natuurlijk nog meer stresserend. Je ziet niks en hoort alleen jezelf. Ik zou het ook niet kunnen...