Dit is inderdaad wel veel. Ik wist dat dit gebeurde en bij mij op school waren er ook telkens leerlingen die een verrassing kregen als ze goede resultaten behaalden op school. Mijn ouders hebben hier bewust nooit aan meegedaan. Hun motto was: "Zolang je je best maar doet, hoor je ons niet klagen. Doe je niks en je slaagt niet, dan moet je ook niet komen zagen." Als ik met een goed rapport naar huis kwam kreeg ik wel altijd complimenten maar iets materieel? Nee, daar wilden ze niet aan meedoen en ik ben hen daar eigenlijk ook wel dankbaar voor. Vroeger kon ik al weleens denken 'hoh, die krijgt een snoepzak en ik niet en ik heb een beter rapport' maar uiteindelijk heeft dat mij gemaakt tot wie ik ben, althans voor een groot deel. Ik ben totaal niet materialistisch aangelegd en ik ben ook steeds blij met de kleinste dingen.

Het is goed dat de beloning niet vooraf aangekondigd wordt maar als je steeds een beloning geeft aan je kinderen als zij goede resultaten behalen, hebben zij de link ook al snel gemaakt. Via klassieke conditionering weten zij op termijn dan automatisch 'als ik een goed rapport heb, krijg ik iets' met als gevolg dat ze dus enkel hun best gaan doen voor de beloning achteraf.

Net als Raisa ben ik ervan overtuigd dat intrinsieke motivatie belangrijker is dan extrinsieke motivatie. Het is vaak zo dat wanneer je een beloning belooft op voorhand, de jongere even heel erg gemotiveerd gaat zijn. Ze zullen zich dan misschien beter inzetten maar als de resultaten er dan toch niet zijn, zal de teleurstelling des te groter zijn. Zo krijgt de jongere al snel een negatief zelfbeeld. Mij hebben ze steeds geleerd dat ik mijn best moest doen. Mijn ouders hebben nooit op voorhand beloftes gedaan. Op die manier leer je omgaan met de leerstof zelf en neem je jezelf achteraf ook niets kwalijk. Anders zou je je eigen grenzen niet ontdekken en teveel van jezelf verwachten of willen verwachten. Achteraf een kleine beloning geven die in verhouding is met de prestatie, lijkt me niet overdreven.