Van probleemgeval naar voortrekker


De diagnose die de inspectie maakte van de Brusselse scholen is niet roos- maar oranjekleurig. De kwaliteit van het onderwijs is nog niet zo belabberd als in veel Franstalige Brusselse scholen, maar de knipperlichten flikkeren. De school heeft het moeilijk zich te handhaven in een onrustige stedelijke samenleving.


De scholenwereld in Vlaanderen voelt zich niet erg betrokken. In Brussel, tja... Ten onrechte. De problemen van armoede, van sociale desintegratie, van kinderen die geen Nederlands kennen, komen in Vlaanderen ook voor. In de grote Vlaamse steden twee- of driemaal sterker dan in het landelijke Vlaanderen, en in Brussel minstens in het kwadraat. Maar ze zijn overal, of ze komen overal.

De aangekondigde rondetafelconferentie over het Brussels onderwijs moet daarom met aandacht gevolgd worden door alle Vlaamse scholen. Ze zal leerzaam zijn.

De sluiting van het Heilig-Hartcollege in Ganshoren - dat plots niet de kracht had om de sprong naar de nieuwe verstedelijkte samenleving aan te kunnen - lijkt een alleenstaand fenomeen, maar is het niet. In Antwerpen zijn er ook al aloude statusscholen die flink achteruitgegaan zijn en nu moeten aanleunen bij een andere scholengroep om te overleven. Ook elders zijn er scholen waarvan je kunt voorspellen dat ze morgen wellicht niet de kracht gaan hebben om te overeind te blijven.

Minister Frank Vandenbroucke trok gisteren al eerste conclusies. Hij gebruikt de Brusselse ,,crisis'' als aanleiding om gedachten waarmee hij speelde voor heel het Vlaamse onderwijs, sneller door te voeren.

De ,,leerplicht vanaf zes jaar'' wordt ,,schoolplicht vanaf vijf jaar'': een jaar Nederlandstalige kleuterschool gevolgd hebben, wordt de voorwaarde om te mogen inschrijven in een Nederlandstalige lagere school. Voor Brussel is dat begrijpelijk, maar het zal ook gelden in de rest van Vlaanderen. Het zal weinig veranderen voor het merendeel van de Vlaamse gezinnen maar wel voor een deel van de Vlaamse gezinnen van allochtone oorsprong.

De minister denkt ook aan het invoeren van verplichtingen voor ouders om contact te onderhouden met de school van hun kinderen. Dat houdt steek. Een school kan maar goed werk leveren met leerlingen, als de ouders de school ondersteunen. Als die zich geen zier aantrekken van de school en ze niet waarderen, lukt het meestal niet met de kinderen.

Of verplichtingen helpen, is niet duidelijk. Misschien wel. De school moet ook aansluiting vinden bij de ouders en omgekeerd. Het concept van de ,,open school'' die haar leervermogen en haar infrastructuur openstelt voor ouders en andere groepen, haakt daarop in. In Brussel zijn er scholen die op dat vlak fantastische dingen doen met een niet voor de hand liggend publiek van ouders. Zij maken van ,,Brussel'' een voortrekker en niet langer een ,,probleemgeval''.


DS, 07-03-2007

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Volgens mij zou deze regelgeving een goede stap zijn. Ik geloof erin dat kinderen zo heel wat meer kansen kunnen krijgen. De drempel voor ouders om hun kind naar school te sturen, wordt op die manier kleiner.



Ik denk dat het contact tussen ouders en school niet alleen afhankelijk is van het feit of de ouders zich interesseren in de school van de kinderen. Naar mijn gevoel is de drempel voor de ouders vaak té hoog. De taal is volgens mij een grote barrière. Bovendien vind ik het begrijpelijk dat mensen situaties ontwijken waarin ze zich ongemakkelijk voelen, zich 'minder' voelen (door bv. niveauverschil) of wanneer ze zouden moeten toegeven dat ze de ander niet begrijpen, niet kunnen lezen, ...