|
methodeschool Vlinderwijs: "De leerlingen bepalen de regels van de school"
Nieuwe methodeschool laat kinderen volledig vrij om te doen waar ze zin in hebben
De leerlingen bepalen de regels van de school
-GVA, 4 oktober 2010-
Citaat:
De hele dag computeren, tv kijken en Facebooken. Het mag allemaal op de nieuwe Sudbury-school Vlinderwijs in Antwerpen, met voorlopig maar zeven leerlingen. "Ze zijn nu volop aan het ontscholen".
Kinderen geven zelf wel aan wanneer ze wat willen leren. Dat is het uitgangspunt van de nieuwe Sudbury-school in Antwerpen. Maar voorlopig hebben de leerlingen niet zo veel zin in school.
Drie jongens zitten op bureaustoelen dicht bij elkaar over een Nintendo gebogen.
-"Ik ben aan de beurt", roept Alexander als hij ziet dat Ennio virtueel dood is.
"Nee, ik wil nog eens", zegt Ennio.
Alexander (12): "Jij houdt je niet aan de afspraak."
Ennio (6): "Ik wil een andere afspraak."
Alexander: "Jij wil ineens drie levens spelen. We hadden twee levens afgesproken."
Gwen (35): "Als dat de afspraak was...."
Ennio:"Maar na Alexander is het dan terug aan mij."
Met tegenzin geeft hij de Nintendo door.
In het pand achter een lichtblauwe poort in de Erwtenstraat in Antwerpen-Noord, is er weinig dat op een school lijkt. Beneden is er een kantoor, een keuken en een soort hobbyzaal. In de ruimte boven staat een grote tv met een bank, er is een speelzolder met tentjes en een kleine bibliotheek. Klaslokalen zijn er niet. Schoolbankjes evenmin. De leefruimte wordt ingenomen door zes rondhangende kinderen tussen de 4 en 12 jaar.
"Mijn schoolperiode bestond uit twaalf verloren jaren", vertelt staflid Gwen Geerinck (36), samen met Steven Cnudde (35) een van de oprichters van de school.
"Het heeft geen zin om kinderen tegen hun zin kennis op te dringen. Wij gelveon dat kinderen zélf wel aangeven wanneer ze er aan toe zijn om te leren lezen of rekenen. School mag geen ver-van-je-bed-show zijn. Het moet een verlengede zijn van je opvoeding. Een traditionele school levert in het beste geval goedgeorganiseerde middelmatigheid af. Wij willen meer dan dat."
Drie biggetjes
In de praktijk is daar voorlopig niet veel van te merken. Youness zit op You Tube een filmpje van de drie biggetjes te bekijken, terwijl Chelsea (12) op Facebook zit en Alexander een computerspel speelt. Vlinderwijs lijkt meer op het huis van en groot gezin dan op een school.
"Pas op, dat filmpje is in het Engels", zegt Steven Cnudde. "En in dat computerspel van Alexander leer je heel veel over de Egyptische en Griekse mythologie. Ze leren hier al spelend."
Gwen knikt instemmend. "Als we met de leerlingen bekijken wat we willen aankopen, leren ze budgetteren. En als we een cake bakken, ben je ook met wiskunde bezig."
Maar Gwen stelt ook vast dat de leerlingen nu vooral bezig zijn met 'ontscholing', zoals dat in Sudbury-jargon heet. "Ze willen even niets leren en gewoon spelen. Dat kan een halfjaar tot een jaar duren. Dat is normaal, en dat komt vanzelf goed."
Schoenen uit
Een belangrijk uitganspunt van de school is dat die ultrademocratisch is. "De leerlingen bepalen de regels", legt Gwen uit. "We stemmen daarover op de schoolcirkel, die twee keer in de week wordt gehouden."
Gwen geeft de rondleiding, terwijl de kinderen verder op de computer spelen. Youness komt toch eens kijken naar het bezoek. "Mam, boven mogen jullie niet met schoenen. Dat is gestemd", zegt hij met een ernstig gezicht.
"Je hebt gelijk", zegt Gwen. "Boven moeten de schoenen uit, deze ruimte werd snel vuil en ze moeten zelf zorgen dat het hier netjes is."
Voorlopig heeft de school maar zeven leerlingen, onder wie al drie kinderen van Gwen. "De school is inderdaad nog heel klein", geeft Gwen toe. "Maar iedere methodeschool is zo begonnen. Volgend jaar hopen we 35 kinderen te hebben. Hoe groter de groep, hoe beter het systeem werkt. Nu is de school nog niet erkend, maar dat zou volgend jaar in orde moeten zijn."
Ook de kinderen zelf vinden het jammer dat er weinig animo is. "Ik mis mijn vriendjes wel", geeft Alexander toe. "Maar dan zoek ik ze gewoon na school op. Ze zeggen dat ik naar een kinderdagverblijf voor oudere kinderen ga. Maar tegelijkertijd zijn ze ook wel een beetje jaloers."
Chelsea's vriendinnen vonden het ook maar een rare school. "Ze wisten niet dat zoiets bestond. Ik werd gepest op mijn oude school, daarom wilde ik er weg. Maar het grote nadeel is dat ik hier het enige meisje ben. Ik verveel me vaak. Binnenkort komt er wel iemand leren hoe je nagels lakt en haren knipt. Ik wil grag kapster of schoonheidsspecialiste worden."
Arne (8) is alleen maar positief. "Hier moet je niet rekenen en schrijven. Dat is het allerleukste", roept hij enthousiast.
Nieuw meisje
Chelsea heeft geluk, want vandaag komt er een nieuw meisje kijken. Samen met haar ouders is ze helemaal uit Hasselt gekomen voor Vlinderwijs. "Is de schoolplicht in orde als Margot hier naar school komt?" vraagt haar moeder. "Ja, er is leerplicht in België en Vlinderwijs valt onder thuisonderwijs", legt Steven uit. "En wordt er aandacht besteed aan muziek en dans?"
"Als de kinderen daarnaar vragen wel", zegt Steven. "Dan zoeken we iemand die les kan komen geven."
De leerlingen die er nu zijn, hebben er in ieder geval nog niet naar gevraagd. Maar Steven is laatst wel een tweedehands computerspel met ze gaan kopen. "Te voet naar de Game Mania aan de Bredabaan in Merksem", vertelt hij. "We waren een paar uur onderweg. Letterlijk de wereld verkennen."
Gwen: "Real life."
Steven: "Dat leer je niet in de schoolbanken."
Is dat niet iets wat ze thuis na schooltijd toch wel doen?
"Veel hobby's doen ze nu inderdaad hier", zegt Steven. "Dat is beter dan op school tijd verliezen aan dingen die hen toch niet interesseren. Hier krijgen ze begeleiding, er is een netwerk. En dan hebben ze thuis meer tijd voor het gezin en voor vrienden."
Alexander en Arne zetten buiten een winkeltje waar ze stenen aan kettinkjes verkopen. "Wat we deze maand geleerd hebben?", herhaalt Alexander de vraag naar zijn eerste maand op school.
"Niks eigenlijk, maar het is wel plezant", zegt hij.
Steven Cnudde denkt daar anders over. "Er is hier van alles geleerd. Ook vandaag. Maar jullie hebben het misschien niet gezien.
|
De bovengenoemde Gwen Geerinck en Steven Cnudde lijken me goede mensen die het beste voorhebben met hun kinderen, maar volgens mij slagen ze met hun nieuwe methodeschool de bal toch een beetje mis.
Hun bedoelingen zijn goed:
aansluiten bij de interessesfeer van de leerlingen, inspraak van de leerlingen, werkelijkheidsnabijheid en het tegengaan van schoolmoeheid. Onderwijs op maat van de leerling, quoi.
Maar hoe het in de praktijk eraan toe gaat, streeft die doelen grandioos voorbij.
De 7 leerlingen (waarvan er 3 hun eigen kinderen zijn) lijken de hele dag op Facebook te zitten, videospelletjes te spelen en filmpjes op You Tube te zien.
Als ze even niets willen leren mogen ze aan -zoals het zo mooi wordt genoemd- 'ontscholen' doen. Wat in feite op hetzelfde neerkomt: gewoon je zin doen (wat vaak neerkomt op 'niks'), soms een heel jaar lang.
Het duo gaat uit van de natuurlijke leergierigheid van hun kinderen. 'Ze leren rekenen als ze daar zin in hebben'.
De harde realiteit is dat maar weinig kinderen zó geïnteresseerd zijn in wiskunde dat ze uit eigen beweging vraagstukken gaan oplossen, for the fun of it... Zo komt het ook letterlijk uit de mond van één van de kinderen:
Citaat:
|
Arne (8) is alleen maar positief. "Hier moet je niet rekenen en schrijven. Dat is het allerleukste", roept hij enthousiast.
|
Natuurlijk gaan kinderen niet uit zichzelf aan het rekenen. En aangezien wiskunde toch zeer belangrijk is in de ontwikkeling van het kind, is dat allemaal mooi opgenomen in eindtermen en gaan kinderen naar scholen die deze eindtermen volgen.
Ik vraag mij af of deze kinderen na een jaar 'ontscholen' deze eindtermen nog halen?
Afin, het lijkt me een hele mooie visie, maar het is meer iets voor ouders die hun kinderen op een waardevolle manier willen opvoeden, buíten school.
Samen cake maken, ze bewust maken van de waarde van geld, samen boodschappen doen,... Dit zijn allemaal dingen die kinderen met het gezin kunnen doen, en waar de school dus geen aandacht aan moet besteden.
Ergens vind ik het erg voor deze kinderen, want het is duidelijk dat zij de visie van hun ouders worden opgedrongen. Eén jongen mist bv. zijn vriendjes.
Ik sta volledig achter hun visie, maar vind wel dat deze moeten geïntegreerd worden in het regulier onderwijs (wat grotendeels al wel is).
Laat het duidelijk zijn dat dit niet de ideale manier is om kinderen iets aan te leren...
|
4th October 2010, 18:58
Lineare Modus
