DM LEZERSBRIEF Leerkrachten in de tweede en derde graad van het secundair een uur extra laten werken voor hetzelfde loon. Het is maar een van de voorstellen die op tafel liggen om volgend jaar 30 miljoen euro te besparen in het Vlaamse onderwijs. Leerkrachten reageren vandaag in De Morgen (Focus) met grote bezorgdheid. Hieronder verzamelden we enkele brieven aan onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V).

Nele Beeckmans

Geachte mevrouw de minister

Om in het secundair onderwijs te kunnen besparen, stelt u voor om leraren van de tweede en derde graad meer lesuren te laten presteren voor hetzelfde loon. Dat is geen goede zaak voor de leraren die nu met 20 of 21 uren al een zware voltijdse baan hebben, geen goede zaak voor de leerlingen van de tweede en derde graad, maar vooral ook geen goede zaak voor alle beginnende leerkrachten. Als dit voorstel waarheid wordt, vind ik samen met vele anderen de komende jaren geen werk meer als leerkracht in het secundair onderwijs en dat besef doet pijn.

Ik voel me niet aangesproken door het beeld dat de media ophangen van het niveau van de beginnende leerkrachten vandaag. Ik studeerde op mijn 22ste af aan de KU Leuven met een bachelordiploma, twee masterdiploma's, een diploma van de specifieke lerarenopleiding en zelfs al een drietal maanden ervaring in het onderwijs. Het beroep van leerkracht is voor mij geen tweede of derde keuze. Het is mijn eerste en enige keuze en dat al van zolang ik me kan herinneren.

Ik slaagde voor mijn lerarenopleiding met grote onderscheiding en behaalde voor mijn stage de score van 17/20. Toch bleek dat de eerste september nadien niet voldoende om aan werk te geraken. Ik hopte van de ene interimjob naar de andere. Op twee jaar tijd nam ik op die manier 11 interims aan, want ik moest en ik zou lesgeven. Vanuit Vlaams-Brabant gaf ik les in de ruime omgeving rond Brussel en Mechelen, maar ook tegen een tijdelijke opdracht in West-Vlaanderen zei ik geen neen. Zelden zat ik minder dan twee uur per dag op de trein om te gaan werken.

Hoe jonger de leerkracht die ik moest vervangen, hoe slechter mijn opdracht was. Vier verschillende vakken, verspreid over vier verschillende leerjaren in ASO, BSO en TSO: dat kon ik uiteraard niet weigeren. Onbetaalde plage-uren: laat maar komen. Werken in verschillende scholen tegelijk: wie heeft dat nu niet gedaan? De vakken in de klassen waar eigenlijk niemand wil gaan lesgeven: voeg die ook maar toe aan mijn lespakket...

Momenteel heb ik een voltijdse opdracht Project Algemene Vakken in de tweede en derde graad BSO. Dat is niet bepaald het vak waarvoor ik ben opgeleid, maar ik heb gemotiveerd voor deze vacature gesolliciteerd, ik doe het graag en haal veel voldoening uit mijn job. Een beetje jammer wel dat al die leraren die normaal gezien al op pensioen mochten gaan mijn potentiële plaatsjes nu nog een paar jaar langer bezet houden. Maar eigenlijk kon ik daar allemaal wel mee leven, want ik geef nu eenmaal graag les. Met de werkervaring die ik heb opgebouwd en mijn voortdurende zoektocht naar werk (tijdens periodes zonder werk week ik geen centimeter van de site van de VDAB en begon mijn hart sneller te slaan wanneer mijn gsm rinkelde) vond ik altijd wel iets. En ooit zou het dan wel echt goed komen, niet?

Met dit voorstel moet ik de komende jaren niet meer rekenen op werk in het onderwijs. Ik dacht nochtans dat de nieuwe Vlaamse regering wilde zorgen voor meer werkzekerheid. Dit voorstel brengt echter maar één zekerheid met zich mee: voor de beginnende leerkrachten is er geen plaats meer. Ik ben opgeleid als leerkracht, ik ben gemotiveerd en ik heb altijd zeer veel moeite gedaan om (mini-)opdrachten te vinden. Nu zal ik me ook hiermee niet meer kunnen onderscheiden. De job die ik altijd al heb willen uitoefenen, wordt door deze maatregel onbereikbaar voor mij. Ervaring in een andere sector heb ik niet, een lening om een appartement af te betalen wel.

Nele Beeckmans

Vincent Stockx

Geachte minister-president Bourgeois
Geachte minister Crevits
Geachte mevrouw Verdyck
Geachte mijnheer Boeve

Allereerst begrijp ik dat er in het onderwijs bespaard zal moeten worden. Het modewoord kan immers ook in onze sector niet achterwege blijven. Bovendien is het zelfs gemakkelijk om leerkrachten 22 lesuren les te laten geven voor hetzelfde geld. De gemiddelde Vlaming vindt waarschijnlijk toch dat daar nog best wel een aantal uren kunnen bijkomen.

In de praktijk komen veel leerkrachten, ook masters, daar al aan en worden zij daar via het systeem van plage-uren niet extra voor betaald. Dat die onbetaalde plage-uren er zijn, is ook niet meer dan logisch. In het geval dat er nog pakweg vijf lesuren wiskunde over zijn als iedere leraar zijn volledige opdracht heeft, worden die onder hen verdeeld omdat het vrij onwaarschijnlijk is dat iemand slechts vijf lessen wil komen geven.

Met de eventuele invoering van de '22-lesurenweek' zal dat probleem blijven bestaan, waardoor het kan dat sommige leerkrachten onbetaald tot vier lesuren per week meer zullen moeten presteren dan in een '20-lesurenweek'. Het verhaal van "maar een of twee lesjes meer" klopt dus niet.

Veel leerkrachten zullen waarschijnlijk wel zeggen: "Zo een lesje, dat kan er nog wel bij." Maar wat bij de meesten van ons echt wel steekt, is dat er van planlastvermindering voor de zoveelste legislatuur op rij geen sprake is. Door alle partijen wordt al jaren erkend dat de planlast een van de grote oorzaken is van de schooluitval van jonge leerkrachten. Deze maatregel zal het voor jonge leerkrachten uiteraard niet gemakkelijker maken, integendeel. Al jaren aan een stuk wordt er betere begeleiding en minder planlast beloofd, maar al evenveel jaren komt er alleen maar werk bij.

Het grootste (en voor mij als beginnende leerkracht ook meest angstaanjagende) gevolg is het verlies van een naar schatting 1.500-tal jobs. Dat zijn dan nog niet eens de pessimistische schattingen. Ik sta nu in mijn vierde schooljaar en in mijn derde school. Voor andere mensen, onder wie ook mijn naaste familie, is het zeer vreemd dat ik als jonge leraar van geluk mag spreken dat ik al na vier jaar fulltime werken uitzicht had op iets meer werkzekerheid. Ook dat vooruitzicht wordt nu met dit besparingsplan volledig op de helling gezet, net als voor zo'n 1.499 andere jonge en minder jonge collega's. In plaats van twee lesuren meer, zullen wij twintig lesuren minder les geven. En, voor de gemiddelde Vlaming nog dit: als we werkloos zijn, hebben we geen vakantie.

Wat mij vorige vrijdag, bij het horen van het nieuws, nog het meest pijn deed, was het ondubbelzinnige 'oké' van de onderwijskoepels. Die organen, die toch ook zouden moeten ijveren voor hun leraars, lieten zonder enige vorm van gêne de gifbeker aan zich voorbijgaan en presenteerden hem volledig aan hun leraars. Ironisch genoeg organiseert het GO! op 10 oktober tijdens de lesuren een feest voor haar 25-jarige jubileum waar alle leraars op zijn uitgenodigd.

Ik zal daar niet zijn. Ik geef vrijdagnamiddag les. Dat doe ik graag. Voor zolang ik nog kan.

Met vriendelijke groeten,
Vincent Stockx

Lise Verschraegen

Geachte minister Crevits

Enkele weken geleden stuurde ik al een e-mail naar uw kabinet. Ik ontving een antwoord waaruit blijkt dat er zal worden gewerkt aan de werkonzekerheid waarmee beginnende leerkrachten te maken krijgen. Hartelijk dank daarvoor.

Oef, er wordt geluisterd, dacht ik. Hopelijk zullen alle partners rond de tafel gaan zitten en er een visie op nahouden waar alle actoren voordelen bij hebben (en dan denk ik in eerste instantie aan leerling en leerkracht).

"Geen smeekbede, wel een vraag om erkenning", stond in mijn vorige mail.

Wel, ik smeek u deze keer wel. Ik doe mijn werk met passie, maar mijn passie wordt gedoofd omdat ik geen kans krijg om te werken als leerkracht. Ik niet alleen, er zijn er zovelen. Mijn passie wordt gedoofd en mijn motivatie daalt, mijn frustratie groeit, en op dit moment - na het lezen van een krantenartikel waaruit blijkt dat leerkrachten een uur meer zouden gaan werken voor hetzelfde loon - voel ik me opnieuw voorbijgelopen. Ik en al die anderen', bedoel ik dan.

Mijn reportage stond op de Facebookpagina 'Pas voor de klas'. Nog nooit kreeg ik zo veel reacties van mensen die in hetzelfde schuitje zitten als ik. We voelden ons gesteund. "Eindelijk, iemand die zijn mond opendoet", was de reactie die velen erop nahielden.

Wat maakt het eigenlijk allemaal uit? Politiek en populisme gaan hand in hand. Ik veroordeel niet. Misschien had ik als minister dezelfde reden om een nieuwe richtlijn in te voeren waar de een blij om is en de ander niet. Je kan immers niet voor iedereen goeddoen.

Maar ik wil u wel vragen: waarom?

Waarom zijn wij, jonge leerkrachten, opnieuw de dupe? Waarom kunnen uitgebluste leerkrachten niet op een gemakkelijker manier het onderwijspad verlaten? Ik wil als beginner gerust enkele uren meer werken opdat die uitgebluste leerkracht niet financieel tekortschiet. Allebei tevreden. Ik werk meer uren om zijn pensioen te kunnen betalen. Hij zit thuis en ik heb werk.

Beste minister, alstublieft. Ik ben te jong om bij de pakken te blijven zitten. Als het onderwijs 'zo verder doet', dan weet ik dat het onderwijs opnieuw een enthousiaste leerkracht armer is. En dat, beste minister, dat is niet mijn schuld.

Met vriendelijke groeten,
Lise Verschraegen
Werkloze leerkracht

Bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/1344/O...aats-meer.dhtml

Mening:
Deze lezersbrieven zeggen genoeg. Veel jonge leraren zijn bang voor wat er zal gebeuren. Door de besparingsplannen komen veel jobs in gevaar. Ik begrijp wel dat er bespaard moet worden op de één of andere manier, maar wat nu met ons, de jonge leraren? Vinden wij dan ooit nog wel een job nadat we afstuderen? Zijn we gedoemd om iets te gaan doen wat we niet graag willen doen? Ik begin toch ook wel wat schrik te krijgen... En wat met alle beloftes die zijn gedaan? Meer jobs, minder planlast,... Blijkbaar is men dat vergeten.