‘Mijn droom hebben ze al kapotgemaakt. Wat willen ze nog meer?’


Meer dan een jaar heeft ze gezwegen. Maar nu vindt juf Magalie (24), de kleuterjuf van de Antwerpse kleuterschool De Blokkendoos, dat het genoeg is geweest. In juni 2013 belandde ze in een storm nadat enkele ouders haar van kindermisbruik hadden beschuldigd. Het gerecht vond geen bewijs, en burgemeester Bart De Wever (N-VA) klasseerde de zaak als ‘massahysterie’. Toch willen de ouders de zaak niet laten rusten.


Met tranen in de ogen stapte ze donderdagochtend de Antwerpse raadkamer buiten. Al meer dan een jaar houdt ze vol dat ze onschuldig is. Het gerecht vond na een jaar zoeken geen enkel bewijs van het tegendeel, en het parket vraagt dan ook om haar buiten vervolging te stellen. Maar de advocaat van vier ouders haalde in de raadkamer een lijst met twaalf extra onderzoeksvragen voor de speurders uit zijn tas, die hij toch nog uitgeklaard wil zien. En dus gaat het onderzoek voort. Een datum waarop alles achter de rug zal zijn, is er niet.


Zwaar getekend

‘Wat willen ze toch?’, zegt de kleuterjuf. ‘Het gerecht heeft hun klachten ernstig genomen en onderzocht. Ik werk niet meer op die school. Ik weet niet wat ze nog meer willen bereiken. Al die tijd heb ik gezwegen uit respect voor het onderzoek. Maar nu krijg ik de indruk dat het nooit zal stoppen. Zolang deze zaak niet achter de rug is, kan ik dit niet verwerken en kan ik niet verder met mijn leven.’ Daarom wil ze voor één keer haar verhaal vertellen, zonder zich te verstoppen.

Wat haar in een jaar tijd is overkomen, heeft haar zwaar getekend. Ze woont niet meer in het Antwerpse, maar verblijft in een zorginstelling ergens in Vlaanderen, waar ze haar mentale weerbaarheid weer probeert op te bouwen. ‘Het gevolg van wat er in De Blokkendoos is gebeurd’, zegt ze.

Na al die maanden snapt juf Magalie nog altijd niet wat de aanleiding kan zijn geweest. ‘De directrice riep me op een donderdag in haar bureau, want er was een klacht van enkele mama’s. Wat er aan de hand was, kwam ik niet te weten. Maar de kinderen over wie ze het had, zaten niet bij mij in de klas. En we ontdekten dat ik ook nooit toezicht had gehad over die kinderen. Twee dagen later was ik het voorval alweer vergeten.’

‘De maandag daarop stonden er plots tien boze vaders in de gang. Toen ik een meisje een knuffel gaf, keek een van hen me kwaad aan. Ik moest weer aan het gesprek van die donderdagmiddag denken, en ik kreeg het koud. Ging het daarover?’

De Blokkendoos – ondertussen heeft de school haar naam veranderd in Creatopia – is een concentratieschool. De kinderen komen hoofdzakelijk uit allochtone gezinnen, en hebben vaak een leerachterstand omdat de ouders het Nederlands niet machtig zijn. ‘Ik heb er nooit een probleem van gemaakt om in zo’n school te werken’, zegt Magalie. ‘ Ik ben gewoon blij als ik een kind iets kan bijleren.’

‘Van kleins af was het mijn droom om kleuterjuf te worden. Al in de lagere school schreef ik dat in de vriendenboekjes van mijn klasgenoten. Ik zou voor kleine kindjes zorgen, iets anders zag ik mezelf niet doen.’

Die maandag liep de situatie in De Blokkendoos helemaal uit de hand. ‘Er stroomden meer *ouders toe, en ik zag dat mijn collega’s in paniek raakten. De directie besloot dat alle juffen en kleuters naar een ander, rustiger deel van de school moesten. Maar ik mocht niet mee. Ze durfden me niet door de meute woeste ouders te sturen. Ik moest alleen in mijn klasje blijven, in tranen. Dat is de laatste keer dat ik mijn kleuters gezien heb. De politie heeft me via de achterdeur naar buiten geëscorteerd. Dat ik geen afscheid kon nemen van de kinderen, vind ik nog altijd het ergste.’


Bespuwd en bedreigd

Het protest zwol de volgende dagen nog aan. ‘Maar ik merkte er niets van. Ik zat thuis, doodsbang dat er boze ouders aan mijn voordeur zouden opdagen. De school had me met ziekteverlof gestuurd. Dat leek me toen ook de beste oplossing. Ik durfde niet buiten te komen of zelfs maar de voordeur te openen: ik was in shock.’

‘Mijn vader probeerde alle tv-journaals en alle kranten te verstoppen. Ik keek en las toch, want ik wilde weten wat de mensen over me zeiden. Ik herinner me één moeder die op televisie zei dat, als ik iets met haar kind had gedaan, ze me dood zou maken. De kinderen die toch nog naar De Blokkendoos gingen, werden bespuwd en bedreigd aan de schoolpoort.’

Het Stedelijk Onderwijs besloot uiteindelijk op 23 juni om de school dicht te houden en de zomervakantie een week vroeger te laten starten. Het leek de enige manier om de rust in de wijk terug te brengen.


Haar geverfd en valse bril

‘De hele zomer lang ben ik binnengebleven. Ik was bang dat ik op straat herkend zou worden, dat ze me ter plekke zouden lynchen. Enkele vriendinnen hebben me een paar keer mee naar het buitenland genomen op *citytrip, zodat ik mijn gedachten kon verzetten. Maar in Antwerpen durfde ik me niet te vertonen.’

‘Ik stond doods*angsten uit toen iemand (voormalig Sharia4Belgium-lid Kamal Afettat, nvdr.) mijn naam op zijn website zette, en de meest verwerpelijke dingen over me schreef. Hij bedreigde me via berichtjes.’

‘In die dagen werd mijn foto ook gedeeld op Facebook. Iemand had die in de school van de muur getrokken. Nu is het gedaan, dacht ik bij mezelf. Nu ze weten hoe ik eruit zie, gaan ze me vinden. Op aanraden van het schoolbestuur heb ik toen mijn haar geverfd en zette ik een nepbril op wanneer ik buitenkwam. Eentje met gewoon vensterglas in.’

‘Nog altijd ben ik bang als ik de straat op moet. Wanneer ik door Antwerpen wandel, voel ik me niet veilig. Als iemand me aankijkt, vermoed ik dat hij me herkent. De hele tijd denk ik dat ik elk moment kan worden aangevallen, door iemand die meent dat die verhalen echt zijn. Ik ben veranderd. Terwijl ik vroeger heel spontaan was, ben ik nu veel gereserveerder. Ik pas op bij alles wat ik doe, en mensen merken dat.’

Na de zomer van 2013 kreeg Magalie een baantje van het Stedelijk Onderwijs. ‘Ik moest wat administratieve klusjes afhandelen. Ik was toen niet klaar om weer voor de klas te staan. Mijn hart ligt nog altijd bij het lesgeven, maar ik weet niet of ik nog ooit een juf zal durven te zijn. Mijn vertrouwen in andere mensen – in ouders – is helemaal weg. Ik zou me constant afvragen of ik dat ene kindje wel kan aanraken, en of ik dat andere wel mag straffen. Ik vrees dat ik door mijn angsten een slechte juf zou worden. En wat als ouders ontdekken wie ik ben, en alles weer opnieuw begint?’

‘Dit is het ergste wat een jonge leerkracht kan overkomen. Een juf die al jaren in het onderwijs staat, kan zo’n incident misschien relativeren door zich op te trekken aan de goede contacten die ze de jaren daarvoor al had met andere ouders. Maar dit was mijn allereerste jaar.’

‘Het voelt alsof die ouders mijn levensdroom om kleuterjuf te worden, hebben gestolen. Wat ik dan wel ga doen, weet ik nog niet. Ik heb altijd geweten wat ik met mijn leven wilde aanvangen, ik heb nooit over een plan B moeten nadenken.’


Schadevergoeding

Magalie heeft in 2013 al een klacht ingediend tegen de ouders wegens ‘lasterlijke aangifte’. Als de zaak afgerond is, wil haar advocate nog een tweede klacht indienen wegens ‘lichtzinnige burgerlijke partijstelling’. ‘Toen het parket een jaar geleden al liet uitschijnen dat er niets aan de hand was, hebben de ouders een nieuwe klacht ingediend bij de onderzoeksrechter’, zegt advocate Annick Hagemans. ‘Daarmee hebben ze de lijdensweg van mijn cliënte gerekt. We zullen een stevige schadevergoeding eisen.’

‘Ze moeten gestraft worden’, vindt Magalie. ‘Het gerecht moet een lijn trekken die aangeeft hoever een mens kan gaan. Wanneer houdt het gerecht zulke mensen tegen? Excuses zijn nu niet meer genoeg.’


DS, 08-09-2014 (Cedric Lagast en Marc Klifman)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB