Pas vier jaar en al geschorst van school

Ook Vlaamse scholen krijgen meer probleemkleuters over de vloer — In Groot-Brittannië is een vierjarige kleuter van school gestuurd voor wangedrag. Dat feit verbaast Gerda Bruneel niet. Zij bemiddelt in Vlaanderen bij probleemgevallen. 'Het gebeurt de jongste jaren ook in Vlaanderen almaar vaker dat een school een kleuter wil schorsen.' Koen Baumers

Op de foto lijkt hij misschien wel een schattige kleuter die met guitige oogjes lachend zijn melktandjes laat zien, maar op school is hij een duivelskind zonder manieren dat grommend zijn juffrouw aanvalt.

De vierjarige McKenzie Dunkley gaat nog maar sinds september naar de Sacred Hart-kleuterschool in het Britse Preston, maar zijn moeder moet nu al op zoek naar een andere school. In zijn eerste twee maanden was hij al vier keer naar huis gestuurd en nu is hij definitief geschorst. Hij kon zich niet concentreren, zeggen zijn leraars. En hij heeft zijn juffrouw twee keer aangevallen. Een keer toen die hem vroeg om van het licht af te blijven, een andere keer na een ruzie over een puzzel.

'Als hij al heeft aangevallen, bedoelde hij het niet zo', zegt mama Shelley (27) aan de Britse kranten. 'Het is een braaf jongetje, maar zijn school heeft hem behandeld als een rebelse tiener. Ze zeiden dat hij zich onvolwassen gedroeg, maar hij is niet eens vijf!'

Ook in Vlaanderen

Een kleuter die het zo bont maakt op school dat hij ervan gestuurd wordt, voor Gerda Bruneel is het niets nieuws. Zij werkt voor de koepel van het katholiek onderwijs (VSKO) en bemiddelt tussen scholen en ouders over de 'probleemkinderen'. 'Ook in Vlaanderen zijn er kinderen die al op heel jonge leeftijd tegen een definitieve schorsing aankijken', zegt Bruneel. 'Als ik het aantal dossiers vergelijk met zes jaar geleden, zie ik toch een stijging. Het gaat dan om kinderen op de lagere school of zelfs kleuters die een gevaar zijn voor zichzelf en de andere kindjes. Je moet als leerkracht ogen op je rug hebben, en dan nog steken ze vanalles uit.'

In het schooljaar 2007-2008 registreerde Bruneel al haar dossiers. 'Het waren er toen 23', zegt ze. 'Maar de gevallen die tot bij ons komen, zijn maar het topje van de ijsberg. Scholen zijn niet verplicht om het te registreren en ik kom pas tussen als de school niet tot een akkoord komt met de ouders.'

Jonger en jonger

Bruneel is verantwoordelijk voor de kleuter- en de lagere school. 'De meeste dossiers komen voor in de laatste jaren van de lagere school, maar er zitten alsmaar vaker ook kleuters tussen. Er was een vierjarige die er een gewoonte van maakte om grote plukken haar van zijn klasgenootjes uit te trekken, en er was zelfs een school die een 2,5-jarige weg wou sturen. Ik vroeg me toen af waarom de school niet wat meer begrip kon hebben. Zo'n kind is toch nog volop in ontwikkeling? Die kunnen zich niet altijd uitdrukken, dus het is normaal dat ze af en toe bijten of zich laten vallen. Maar de scholen bellen me pas als het écht niet meer gaat. Er is nu eenmaal gedrag dat je niet meer kan tolereren en waar een gepaste straf tegenover moet staan. Meestal gaat het om kinderen met gedragsproblemen, dus stellen we ze voor om naar het buitengewoon onderwijs over te stappen. Maar de ouders moeten dat willen en er moet een school in de buurt zijn. Want je kan een kleuter moeilijk uren op de bus gaan zetten.'

Bron: http://www.standaard.be/artikel/det...ikelid=4M2IQ1V4
woensdag 25 november 2009

Dit is een erg moeilijke problematiek, en pas als je zelf aangevallen wordt door een kleuter besef je hoe schrijnend dit probleem is. Want de eerste, normale gedachte bij het lezen van dit artikel is natuurlijk dat de school niet genoeg geduld heeft, of te snel opgeeft. Dat onze tolerantiegrens nu zo laag gezakt is dat we zelfs geen schattige kleutertjes meer in de hand kunnen houden.
Maar zo gemakkelijk is het allemaal niet.
Toen ik enkele jaren geleden op een speelplein stond in Anderlecht wist ik niet wat me overkwam. Ik was rustig bezig met de kindjes toen ik plots een harde slag in het gezicht kreeg. En dat was nog maar het begin. Deze zesjarige is er de rest van de dag nog in geslaagd om tot bloedens toe in mijn been te bijten en mijn gezicht open te krabben. Ook de andere kinderen bleven niet gespaard, waardoor we hem bijna de hele dag apart moesten houden. Nu zou een 18-jarige zo'n kleine jongen toch gemakkelijk de baas moeten kunnen, maar de kracht van een raastig kind is niet te onderschatten! Je moet ook goed opletten dat je hem zelf geen pijn doet, of je hebt een proces aan je been! Ik snap dus volledig hoe moeilijk het voor een school is en voor de leerkracht om zo'n kind in de klas te hebben. Dit zijn kinderen waar iets grondig mis mee is, want dit zijn geen normale reacties meer. De grote moeilijkheid hier is om de ouders te laten beseffen dat hun kind iets mankeert, want thuis zijn ze dikwijls engeltjes terwijl ze elders transformeren in een klein monster. Ik hoop dat ik zoiets geen tweede keer meemaak en vooral dat de mensen op de hoogte gebracht worden van dit probleem. Het komt immers vaker voor dan je denkt en de leerkracht blijft in zulke gevallen nog vaak de boeman.