De muur van de schande en de schaamte

[Barst]

Getuigenissen over (over)leven in Gaza


MOHAMED MARWAN, GETROUWD, VADER VAN VIER KINDEREN

'Ik ben net voor het staakt-het-vuren verhuisd van Beit Hanoun naar Gaza City. Het leek een goede beslissing: dichter bij mijn werk en veiliger voor de kinderen. Nu worden ook hier huizen verwoest en mensen gedood. Overal liggen lijken. Ik kan niet meer helder denken, ik kan me niet concentreren. Mijn vrouw huilt. Mijn kinderen schreeuwen voortdurend.'

'Ik woon nu in een klein appartementje, samen met mijn gezin en zes kennissen die uit Beit Hanoun wisten te vluchten. We leven in een appartement met zes verdiepingen, de meeste van mijn buren hebben ook kennissen in huis genomen. Er is al drie dagen lang geen gas meer, en ook geen kerosine voor het fornuis. Zes dagen geleden hadden we voor het laatst elektriciteit, en we zitten bijna door onze voorraad drinkwater. Soms is de stank uit het toilet niet te harden vanwege het gebrek aan water. We eten koud voedsel uit blik, dat we tegen erg hoge prijzen op straat kopen. Als ik 's morgens vroeg mijn huis uit durf, en ik de lange rijen wachtenden zie voor de bakkerij, weet ik dat het hopeloos is. Vaak wordt er voor het brood gevochten.'

'Op dit moment luister ik naar de bombardementen in het stadsdeel waar mijn zus woont. Ze zond me net een tekstbericht met de boodschap dat haar schoonbroer gestorven is. Het leven is hier hard.'


ELENA QLEIBO, PROGRAMMAMANAGER VOOR OXFAM

'Een kwartier geleden hebben Israëlische helikopters pamfletten gedropt die ons aanmanen naar het centrum van Gaza City te verhuizen, omdat de randen van de stad gebombardeerd zullen worden. 'Ze willen geen hinder veroorzaken'. Wat een grap! Vooral na de onaangekondigde bombardementen vorige week.'

'Er is al drie dagen lang geen elektriciteit. Toch zijn we beter af dan vele anderen: we hebben een generator en genoeg brandstof om het enkele dagen uit te houden. Sommige buurtbewoners hadden zes dagen geleden voor het laatst water. Velen zijn op zoek naar een generator en brandstof om water op te pompen.'

'Ik heb met mensen in de vluchtelingenkampen in Gaza gesproken waar de hevigste gevechten plaatsvinden. Die mensen weten niet wat er rond hen gebeurt, ze zitten daar maar te wachten op hun lot. De hele oorlog is zo abrupt en massaal dat iedereen in shock is. Ik woon en werk hier al twintig jaar, maar ik had nooit gedacht dat Israël zo bloedig zou optreden.'


HANI ABY KOMAIL, GETROUWD, MOEDER VAN TWEE KINDEREN

'Ik woon in het centrum van Gaza, hier zijn de eerste bommen gevallen. Achter mijn huis is een politiebureau dat ze hebben aangevallen, voor mijn huis het presidentieel paleis dat ook werd gebombardeerd. Ik woonde tot dan op de zevende verdieping, maar ik ben naar de kelder verhuisd.'

'Elke dag volg ik dezelfde routine. We proberen tussen zes uur 's avonds en zes uur 's ochtends te slapen omdat er dan nooit elektriciteit is. Wanneer we slapen leggen we de radio aan om het doffe gedreun van de oorlog te overstemmen. Elke dag gaan we naar buiten om water, voedsel en brood te zoeken. Ik koop ook altijd batterijen voor de radio.'

'We hebben al vijf dagen geen elektriciteit meer en onze brandstof is nu ook bijna op. Elke dag leggen we de generator twee uur aan om gsm's en lichten op te laden. De situatie is echt hallucinant. Dit moet stoppen, we houden het niet veel langer vol.'

© The Guardian


Blog DS, 07-01-2009

[Barst]

Het beloofde land


Er is iets met het beloofde land dat mensen in het westelijk halfrond hun zin voor redelijkheid doet verliezen. Het begon met de joodse opstand in de eerste eeuw na Christus waarbij extremistische religieus-politieke facties de bovenhand namen. In hun strijd tegen de Romeinen gingen zij tot het uiterste. Ze groeven onderaardse gangen in Jeruzalem, koesterden een cultus van het martelaarschap en vochten tot de laatste man. De Romeinen beschouwden hen als terroristen en reageerden met disproportioneel geweld. Het leed voor de burgerbevolking was onmetelijk. De militaire overwinning van de Romeinen was één zaak, het gebied pacificeren nog iets anders. In de tweede eeuw na Christus volgde een tweede joodse opstand, waarop met nog meer geweld werd geantwoord. Keizer Hadrianus gaf de provincie Judea opnieuw de toen vrijwel vergeten naam Palestina. Het scenario zou zich daarna nog een paar keer herhalen, weliswaar met een wisselende rolbezetting.


Ook vandaag is het niet de redelijkheid die overheerst, niet ter plaatse en niet bij ons. Zo vond de AEL, die dankzij het geflopt politiek proces tegen Abou Jahjah na de vorige migrantenrellen in Antwerpen helaas herboren lijkt, het nodig om op 31 december verzamelen te blazen in de Scheldestad voor een betoging tegen het Israëlisch optreden in de Gazastrook. Tijdens een schoolvakantie lukt het de AEL kennelijk nog steeds om veel allochtone jongeren, vooral Marokkaanse jongens, op straat te krijgen. Het leverde de traditionele beelden op van schoffies die vernielingen aanrichten. Het geweld werd door de AEL vergoelijkt door te wijzen op het gebrek aan toekomstperspectief van deze jongens. De vraag is natuurlijk of je dat laatste verbetert door hen met vlaggen van een terreurorganisatie als Hamas te laten opstappen en slogans te laten roepen als 'Joden buiten'. Werken aan hun toekomstperspectief bereik je allicht eerder door deze jongens bij te staan tijdens hun schoolloopbaan. Zodat ze bijvoorbeeld Israël kunnen aanwijzen op een blinde kaart en toch enige notie hebben waarover het conflict precies gaat. Maar dan zouden ze zich allicht niet meer laten mobiliseren en ophitsen door organisaties als de AEL.

Een striemende veroordeling van de betoging kwam er vanwege LDD. Vreemd, want in 2002 was boegbeeld Jean-Marie Dedecker nog samen met zijn toenmalige spitsbroeder Vincent van Quickenborne te gast bij Ahmad Yassin, moslimfundamentalist en stichter van Hamas die vanuit zijn rolstoel met hoge stem de vernietiging van Israël propageerde totdat de Israëli's het in 2004 gepast vonden om vanuit een helikopter drie raketten af te vuren op de bejaarde man. Bij zijn terugkeer verklaarde Dedecker dat hij als Palestijn wellicht ook terrorist zou worden. Vandaag pleit LDD bij monde van Jurgen Verstrepen voor niets minder dan een verbod op alle verdere pro-Palestijnse betogingen in Antwerpen, ongeacht wie ze organiseert. De kampioen van de free speech wijst immers op een overweging die nog hoger ingeschat moet worden dan de vrijheid van meningsuiting: de goede orde tijdens de koopjesperiode.

Vanuit de joodse gemeenschap in Antwerpen zelf werd er al bij herhaling op gewezen dat zij niet verantwoordelijk zijn voor de politiek van Israël, te meer daar bijvoorbeeld de chassidische Joden in grote meerderheid antizionistisch zijn. Tegelijk publiceerde Hans Knoop, de Israël-woordvoerder van het Forum der Joodse Organisaties, op 30 december een bijdrage in deze krant waarin iedereen die de fout voor het conflict niet voor de volle 100 procent bij Hamas legt, wordt afgedaan als 'ofwel een misleide nitwit, ofwel een boosaardige Israël-basher en/of jodenhater'. Wie het schoentje past, trekke het aan. De eenzijdigheid van Knoops bijdrage werd weliswaar geëvenaard door een opinie dezelfde dag vanwege een hele rist figuren vooral uit de academische en de culturele wereld: voor hen is het 100 procent de schuld van Israël. Zo schieten we dus geen meter op.

Het Israëlisch-Palestijns conflict is op zijn zachtst gezegd iets te complex om het in zwart-witverhoudingen te schetsen, laat staan om als speelbal te dienen van politieke extremisten of dilettanten. Wie de argumenten van beide zijden wil doorgronden, kan de recent verschenen biografieën lezen van twee eminente Antwerpenaren, André Gantman en Ludo Abicht. Redelijkheid zal juist des te meer kracht geven aan de evidente waarheden die moeten worden gehoord: Israël is na 60 jaar strijd onmiskenbaar de overheerser; de toestand van het Palestijnse volk is onaanvaardbaar en draagt enorm bij tot het antiwesters woedekapitaal in heel de islamitische wereld; de enige duurzame oplossing is de creatie van twee leefbare staten. Voor dat laatste zal Israël de heilloze militaire logica moeten verlaten en enorme toegevingen moeten doen. Wellicht wordt dat pas mogelijk als de VS het land daartoe zwaar onder druk zetten. Daarom is de meest tragische onredelijkheid in dit verhaal het stilzwijgen van de nieuw verkozen Amerikaanse president. Barack Obama heeft over alles een mening en verkondigt de ene ambitie na de andere, maar voor een opinie over de oorlog in Gaza verwees hij uitgerekend naar president Bush. Is 'the change we need' in deze dan niet bijzonder dringend aan de orde? Het is meteen de eerste grote teleurstelling in Obama, het zal niet de laatste zijn.

Bart De Wever is voorzitter van N-VA.


DS, 06-01-2009