Ophef rond Nederlandse juf die kind op stoel vasttapet

[kaat.vennekens]

De moeder van het kind wil haar kind overbeschermen, onbewust waarschijnlijk. Maar langs de andere kant begrijp ik dit ook wel, iedereen wil toch het best voor zijn eigen kind.
Maar als je dan de juiste context van de situatie bekijkt vind ik de reactie van de moeder inderdaad wel overdreven. Het is niet dat het kind hier schade aan over gehouden heeft. Ja, hij kan natuurlijk mentale schade opgedaan hebben. Maar daar geloof ik niets van. Het kind dat in deze situatie voorkwam, weet waarom zijn voeten werden vastgeplakt aan de grond en weet waarom zijn lichaam werd vastgeplakt aan de stoel. Dus hij weet waarom hij 'gestraft' werd. Dit kan volgens mij geen mentale schade aanrichten.
Het is een kind, kinderen vertellen bepaalde situaties aan hun ouders die ze op school hebben meegemaakt. Maar kinderen vervormen die situaties zodat ze iets super fantastisch en geweldigs hebben meegemaakt hebben. Het zijn nu eenmaal kinderen.
Ik vind het zelfs een beetje belachelijk dat de moeder nu, nadat ze de juiste context van de situatie kent, nog een officiële aangifte gaat doen. Zij gaat dan aangifte doen dat de juf in kwestie een onaangename situatie op een aangename manier en ludieke manier oplost. De juf heeft op een speelse manier de jongen gestraft om hem vast te plakken aan de stoel.
Ik vind dat de juf dit goed opgelost heeft!

[Niel.OpdeBeeck]

Tegenwoordig zijn de meeste mensen toch snel op hun teentjes getrapt. Daarom is het als leerkracht toch wel belangrijk om een goede vertrouwensrelatie op te bouwen met de ouders van de leerlingen Het is ook belangrijk om als leerkracht de eerste stap te zetten om dubieuze situaties te vermijden.

[Elise_v]

Ik ben het eens met Vince, Kaat en Niel. Mijn eerste reactie bij het lezen van de titel was wel: 'Dit kan toch niet?' maar na het artikel doorgelezen te hebben en de situatie in de context geplaatst te hebben kan je het 'voorval' relativeren.

Ik begrijp ook niet dat, als je kind thuiskomt met verhalen van 'ik werd aan mijn stoel vastgeplakt', je er niet over doorvraagt?! Heeft zij als moeder dan niet gevraagd of haar zoon het erg vond, of hij erdoor gekwetst was, etc.?
Het lijkt me dat ze na het horen van dit verhaal gewoon is dichtgeslagen en de 'oogkleppen' heeft opgezet; ze dacht niet meer na over de context, hoe het is gebeurd, ze had enkel oog voor het feit dat haar zoon aan een stoel werd vastgeplakt. Deze vrouw zit zo vast in deze tunnelvisie dat ze de realiteit gewoon niet meer wil aanvaarden.

Aan de andere kant vind ik de andere situatie, die van het toilet papier, wel een beetje vergaand. Dit heeft volgens mij niets meer te maken met 'humor in de klas'.

[sarah.schrauwen]

Toen ik dit artikel begon te lezen, moest ik meteen denken aan mijn moeder en dacht ik: "Wat heeft die lerares bezield..." Toen mijn moeder nog naar de lagere school ging - wat dus wel een tijdje geleden is - hebben ze haar linkerhand met haar springtouw aan de stoel vastgemaakt, omdat zij met rechts moest leren schrijven. Ik kan je vertellen dat zij daar nog steeds 'niet goed' van is en dat het lang duurde voordat mijn zus en ik een springtouw kregen.
Ik spreek natuurlijk over zo'n 30 à 40 jaar geleden en dat was een heel andere onderwijssituatie dan vandaag de dag.
Ik begreep dus eerst de reactie van de moeder, want een kind vastplakken of vastbinden aan een stoel, dat doe je niet.
Toch is het belangrijk dat we het hele verhaal in zijn context plaatsen en dan komen er enkele 'details' aan het licht die een hele andere wending geven aan deze historie.
Ik zou zelf als lerares nooit een kind vastplakken aan zijn stoel, maar ik kan begrijpen dat de lerares in deze situatie het toch als een oplossing zag en er wordt gezegd dat de leerling in kwestie er zelf nog mee kon lachen.
Als moeder zou ik misschien ook eerst wat 'overbezorgd' reageren en niet begrijpen wat die lerares bezield heeft, maar als je dan het hele verhaal hoort, moet je de situatie wel relativeren.
Ik vind niet dat de lerares een zware fout heeft gemaakt, maar toch zou ze het beter geen tweede keer 'wagen'. Een kind aan de stoel vastmaken of hen met hun blote handen wc-papier uit de wc halen vormen niet echt een oplossing. Er bestaan betere oplossingen om de leerlingen te leren wat kan en zeker wat niet kan.