1 op de 3 kinderen in bijzondere jeugdzorg jonger dan 10

[T*ssa.Mertens]

Ik vind het zeker en vast verontrustend wanneer ik zoiets lees. Dit hoort in een goede maatschappij niet aanwezig te zijn. Blijkbaar leven we dan niet in een al dan goede maatschappij. Het is raar dat de cijfers toch elk jaar stijgen, maar ook dalen bij kinderen die een misdaad pleegde. Dit is natuurlijk goed nieuws, dat dit daalt, maar ondertussen stijgt het ook. In het algemeen zouden deze cijfers helemaal moeten dalen om in een 'goede' maatschappij te leven. Persoonlijk hoop ik dan ook, dat ze goede oplossingen voorzien om dit eigenlijk tegen te gaan. Als het lukt om de cijfers al te doen dalen bij kinderen die een misdaad pleegde, moet het ook lukken om de stijgende cijfers te doen dalen. In vind het van groot belang dat dit gebeurt omdat men zo ook kan zien dat we toch goed leven. Nu gaat er blijkbaar iets mis in de maatschappij waardoor deze cijfers stijgen en dit moet/kan opgelost worden.

[Joost.Appels]

Je moet hierbij wel in ogenschouw nemen dat het bij die groep kinderen onder 10 jaar in de bijzondere jeugdzorg in de meeste gevallen gaat om kinderen uit een problematische opvoedingssituatie. Dat wil zeggen dat deze kinderen in de jeugdzorg terecht komen omwille van de ouders en dus niet in de eerste plaats door problemen bij henzelf. Er wordt al te vaak en al te makkelijk gezegd dat er een probleem is met de kinderen en jeugd van vandaag. Hierdoor wordt te snel over het hoofd gezien dat de oorzaak heel vaak bij de ouders ligt. Wat mij betreft moet er binnen de bijzondere jeugdzorg intensief gewerkt worden aan de context waarin kinderen en jongeren zich bevinden. Een goede begeleiding van het hele gezin zal veel doeltreffender zijn dan de focus op het kind of de jongere alleen.

[Charlotte Le Dreff]

Ik vind dit heel verontrustend om te lezen. 1 op 3 kinderen is al veel maar dan zijn ze nog jonger dan 10 jaar ook. Is het dan zo erg gesteld? Inderdaad, zoals Joost zegt moeten we niet direct met onze vinger naar de kinderen wijzen en er een etiket van 'probleemkind' opplakken. We moeten verder kijken dan onze neus lang is. Kinderen die gedrag vertonen dat niet langer meer door de beugel kan willen ons iets vertellen.. Zij willen geholpen worden maar vaak worden zij net aan de kant gezet vanwege vooroordelen. Hierdoor ben ik blij dat deze kinderen, die geen goede thuis hebben, wel terecht kunnen bij jeugdzorg. Kansarme gezinnen, oké, maar er zijn genoeg gezinnen die het met veel minder moeten stellen waarvan de kinderen geen problemen hebben. Ik zou het dus niet direct steken op het feit dat mensen financieel niet mee kunnen maar het ligt nog het meest bij hoe de ouders hier zelf mee omgaan, wat hun mentaliteit is. Indirect is de financiële situatie wel de reden voor probleemgedrag van kinderen maar ouders kiezen nog altijd zelf hoe zij omgaan met zulke situaties. Ouders vergeten vaak dat kinderen hen zien als rolmodellen.

[A*ton Goossens]

Orgineel gepost door Charlotte Le Dreff

Ik vind dit heel verontrustend om te lezen. 1 op 3 kinderen is al veel maar dan zijn ze nog jonger dan 10 jaar ook. Is het dan zo erg gesteld? Inderdaad, zoals Joost zegt moeten we niet direct met onze vinger naar de kinderen wijzen en er een etiket van 'probleemkind' opplakken. We moeten verder kijken dan onze neus lang is. Kinderen die gedrag vertonen dat niet langer meer door de beugel kan willen ons iets vertellen.. Zij willen geholpen worden maar vaak worden zij net aan de kant gezet vanwege vooroordelen. Hierdoor ben ik blij dat deze kinderen, die geen goede thuis hebben, wel terecht kunnen bij jeugdzorg. Kansarme gezinnen, oké, maar er zijn genoeg gezinnen die het met veel minder moeten stellen waarvan de kinderen geen problemen hebben. Ik zou het dus niet direct steken op het feit dat mensen financieel niet mee kunnen maar het ligt nog het meest bij hoe de ouders hier zelf mee omgaan, wat hun mentaliteit is. Indirect is de financiële situatie wel de reden voor probleemgedrag van kinderen maar ouders kiezen nog altijd zelf hoe zij omgaan met zulke situaties. Ouders vergeten vaak dat kinderen hen zien als rolmodellen.

Charlotte heeft een punt, kinderen jonger dan 10 jaar die gescheiden ouders hebben kunnen soms moeilijkheden ondervinden door zich aan te passen aan de situatie. De ene week zijn ze bij de mama, waar die regels gelden. De week daarna bij de papa die totaal andere regels hanteert. Ik denk dan ook dat het belangrijk is om ondanks de scheiding toch in samenspraak regels te bespreken om het kind structuur te bieden. De prestatiemaatschappij zal hier ook wel een rol in spelen, kinderen kunnen tegenwoordig te weinig kind zijn en ervaren daarom het leven soms als zwaar en die last kan vaak te zwaar om dragen zijn.