Als tweehonderd motivatiebrieven en twee diploma’s niet volstaan

[Barst]

Ellen S. zoekt werk. 'Pure kafka'


Ellen S. zoekt nog steeds werk. Opnieuw blijkt dat haar diploma's soms eerder tegen dan voor haar werken. Zo mag ze niet solliciteren voor een functie in de sociale sector omdat werknemers daar niet onder hun niveau betaald mogen worden. En ook omscholen naar een knelpuntberoep blijkt niet vanzelfsprekend.


Het moest er eens van komen. Voorbije week stond in het teken van een grondige restyling. De meeste tips die de laatste weken mijn richting uit rolden, bracht ik in de praktijk. De bruikbare tips, bedoel ik dan. Vielen dus jammerlijk af: naar een warm en zonnig buitenland verhuizen (klinkt aanlokkelijk, maar voorlopig zuigt de Limburgse klei). Het schrappen van opleidingen uit mijn curriculum vitae (hallo, gat van 8 jaar?). En my all time favourite: het najagen van een carrière in de stand-up comedy (vreest niet, Geert Hoste en consoorten).

Ik maakte eindelijk werk van dat gmail-adres (hotmail is niét professioneel). Mijn motivatiebrief is ingekort en gefinetuned (werkgevers houden niet van epistels). Met de hulp van lieve Sabine ging ik met de grove borstel door mijn cv. Volgens haar moet ik mezelf bekijken en profileren als een persoonlijk merk. Geen huismerk uit de plaatselijke discounter, maar de enige echte “premium quality Ellen” (net zoals u ongetwijfeld “premium quality Jan” of “premium quality Leen” bent). Klaar om zich met hart en ziel in een job te smijten.

Dus ging ik op zoek naar wat mij onderscheidt van de rest van de wereld. Na wat soulsearching werd het resultaat in een nieuw cv gegoten: cleaner, minder uitgebreid. Weg met overbodige frullen en schreeuwerige kleuren. Meer aandacht voor het essentiële. De komende weken laat ik het resultaat op het werkvolk zoekende deel van de bevolking los. Ik ben oprecht benieuwd.


Solliciteren onder uw niveau? Niet toegestaan

Dat een cv en motivatiebrief alleen helaas niet zaligmakend zijn om uitgenodigd te worden voor een sollicitatiegesprek, ondervond ik enkele weken geleden aan den lijve. Ik schets de context.

Een boeiende functie in de sociale sector. Een interessante functie mét toekomstperspectief. Op bachelorniveau weliswaar, but who cares? Dus ik schrijf een voorbeeldige brief en voeg mijn cv toe. Enkele dagen later kreeg ik als antwoord: “U bent niet weerhouden.” Met zo’n vage respons neem ik doorgaans geen genoegen en ik koppelde terug naar de werkgever. Een kleine organisatie die grotendeels overleeft bij gratie van overheidssubsidies. Daar klonk het als volgt: “Uw profiel sprak ons aan, en ook uw cv en motivatiebrief waren zeker in orde. We hadden u graag uitgenodigd voor een gesprek, ware het niet dat u een universitair diploma heeft en dat wij geen universitairen mogen aanwerven.” Wacht eens even. Ik snap het probleem niet. Ik heb een universitair diploma, maar ik heb er geen probleem mee om op bachelorniveau te werken en uitbetaald te worden. De werkgever vindt dit ook geen probleem. Win-win-situatie, denk ik dan al mijn naïviteit.

Wrong. Guess again. Spelbreker in casu is… de overheid. De kleine organisatie kon zich enkel bachelors veroorloven. Universitairen moesten verplicht op masterniveau uitbetaald worden. Daar viel met alle goede wil van de wereld niet aan te tornen. Resultaat voor ondergetekende: geen uitnodiging. Pure Kafka, als u het mij vraagt. Een extra stok in wielen die niet al te rond meer zijn.


Omscholen naar een knelpuntberoep? Niet toegestaan

Ook een bijkomende opleiding is niet zo eenvoudig of zaligmakend als u denkt.

Op een verlicht moment begaf ik mij vorig jaar naar het dichtstbijzijnde VDAB-kantoor om mij te bevragen naar de mogelijkheden om verpleegkunde te studeren. Want: verplegers, hebben ze die niet overal nodig? Een opleiding die bovendien niet mijlenver afligt van een opleiding in de psychologie.

Ik was niet de eerste psycholoog die zich hierover bevroeg, dus men was goed op de hoogte. “Natuurlijk mag u studeren wat u wilt, maar u krijgt geen uitkering tijdens uw studies verpleegkunde. U mag zich niet bijscholen onder uw niveau. Nee, ook niet als het over een knelpuntberoep gaat.” Drie jaar voltijds bijscholen zonder inkomen, met de bijkomende kosten van een studie: inschrijvingsgeld, boeken, materiaal, verplaatsingen,… Een simpele rekensom deed mij inzien dat dit geen optie was. Niet haalbaar. Piste gesloten.

De optie “bijscholing” zit dus voorlopig in de vriezer. Ik probeer te roeien met de riemen die ik heb, in casu mijn twee masterdiploma’s. Met een cv-make-under en een cleane motivatiebrief moet het er ooit eens van komen, die job. Toch?


Blog DS, 16-03-2015

[Barst]

Eén vacature, 250 kandidaten

Ellen S.


250 kandidaten voor één vacature. Gevolg: Ellen S. zoekt nog steeds werk. Voor de laatste keer brengt ze verslag uit van haar zoektocht, én van een gesprek met VDAB-baas Fons Leroy.


Ik heb niet stilgezeten. Dat is het minste wat ik kan zeggen over de voorbije week. Ik maakte nogmaals mijn opwachting bij Groep Intro. Ik kwam weer thuis met een karrenvracht vacatures. De mooiste exemplaren plukte ik eruit. En dan is het afwachten, als na een eerste date: “Ziet hij mij ook zitten, of is het een platonische verliefdheid die niet wordt beantwoord?”

Dan stond er nog een andere speciale date op het programma. Een date met iemand die u ongetwijfeld bekend is: mister VDAB himself. Vol verbazing ontving ik een aantal weken geleden zijn uitnodiging. Geen seconde heb ik getwijfeld. Een kans om van gedachten te wisselen met de vader aller werkzoekenden? Graag. Bring it on.

Langs de buitenkant kan je het VDAB-gebouw bezwaarlijk een toonbeeld van klassevolle architectuur noemen. Een beetje grauw, netjes gecamoufleerd binnen de grijze eenheidsworst. Maar binnen krijg je een enorm venster op de enige kosmopolitische stad die ons kikkerlandje telt. Bruxelles, la belle. De Brusselse skyline vanop de Keizerlaan is mooi, adembenemend mooi zelfs. In de verte zie ik de basiliek van Koekelberg. That’s what they call an office.

Ik krijg en grijp de kans om mijn verhaal te doen. Eerlijk en ongecensureerd. Er wordt echt geluisterd. Het schrijvende meisje heeft ook een stem. Aan beide kanten een oprechte wil om te luisteren en bij te leren. Want elke ervaring is evenveel waard. Ik ga een uur later buiten met een goed gevoel.

Bij thuiskomst kijk ik naar mijn dochtertje, dat zich urenlang heerlijk kan bezighouden met het bouwen van scheve blokkentorens en het ondersteboven lezen van prentenboeken over fluorescerende knuffelbeesten. Ik vraag me af hoe het eraan toe gaat, als zij 18 is. Assessments om een duurbetaalde toelating te bepalen tot knelpuntenstudies? Loopbanen van 50 jaar? Blijft er voor haar een job over, als iedereen moet werken tot zijn 65ste en de automatisering is doorgezet?

Die avond in mijn mailbox: een nieuwe weigering. Er waren 250 sollicitanten. Voor één job. Een triest record.

Ik ben beland bij het einde van deze blog. Het is gedaan (dramatische paukenslag, tromgeroffel tot aan de climax). Ik houd deze blog voor bekeken. Ik wil mezelf niet langer vastpinnen als “dat meisje dat maar blijft zaniken en zeuren dat ze geen werk vindt ondanks haar diploma’s”. Mijn blog heeft mij voorlopig geen werk opgeleverd. Ik blijf zoeken, ik geef niet zomaar op. Als ik één ding heb geleerd van mijn oude liefde, filosoof Solovjov (u vindt mijn liefdesverklaring aan hem in een bestoft bibliotheekhoekje ergens in Etterbeek): niet enkel het resultaat telt. De weg ernaartoe, het proces zélf is soms even belangrijk. En wie ben ik om dat tegen te spreken?

Indien u mij wil contacteren voor uw eigen verhaal of om eender welke andere reden: geef mij een teken van leven op ellensblog@hotmail.com. Ik antwoord. Altijd.


Blog DS, 23-03-2015

[Barst]

ABVV: ‘Helft werkloze 50-plussers wordt nooit uitgenodigd op sollicitatiegesprek’


De helft van de werkloze 50-plussers krijgt nooit een uitnodiging voor een gesprek na het solliciteren. Dat blijkt uit een bevraging van de socialistische bond ABVV bij de Vlaamse leden. De resultaten werden overhandigd aan de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka.


Werkloze 50-plussers ‘botsen op onwillige werkgevers en een hardvochtige overheid’, luidt de aanklacht van de ABVV. De gesloten deuren en het verstrengde activeringsbeleid van oudere werklozen ‘maakt velen wanhopig’, klinkt het.

Uit de enquête blijkt dat 80 procent van de bevraagden op meer dan de helft van de sollicitaties geen reactie krijgt. De begeleiding van werklozen verhoogt volgens meer dan 60 procent van de ondervraagden de kans op werk niet.

‘Werklozen hard aanpakken heeft geen enkele zin wanneer al te veel werkgevers niet bereid zijn hen opnieuw een kans te bieden. Het nieuwe wettelijk kader rond beschikbaarheid is dan ook helemaal geen activerend beleid. Het is een ontkenning van de realiteit. Het is puur pestgedrag’, stelt Caroline Copers, algemeen secretaris Vlaams ABVV.


Mentaliteitswijziging

ABVV vraagt daarom de werkgevers te activeren en na te de denken over hoe ze 50-plussers kunnen aanwerven. De bond vraagt ook om werkbaar werk, bijvoorbeeld door de overstap naar lichter werk mogelijk te maken. Ten slotte is er ook een betere begeleiding en gepaste vacatures nodig.

Volgens afscheidnemend Voka-topman Jo Libeer is een mentaliteitswijziging de grootste uitdaging. ‘Twintig jaar lang hebben we de mensen laten geloven dat ze op 52 kunnen opstappen. Iedereen won erbij, werknemer en werkgever, want goedkoper, maar de staat betaalde.’ De Voka-topman vindt dat de klachten over een asociaal of niet-rechtvaardig beleid moeten stoppen, omdat het niet zo is.

Het ABVV stuurde een elektronische bevraging naar 4.866 Vlaamse leden die ouder zijn dan 50 jaar, in 2014 werkloos waren en niet in van een brugpensioen genieten of op pensioen zijn. De vakbond ontving 2.388 antwoorden.


DS, 25-06-2015